Salla Kalbimi (Rock My Heart)

Olimpos

Elimdeki vodka şişesi uyguladığı kuvvetin ani azalmasıyla masanın üzerine düştü ve nota kağıtlarının yuvarlanarak sessizliği bozdu. Açık pembeye boyalı diplerinden doğal ölü kızılının belirmeye başladığı saçlarımı arkama attım ve tahta sandalyemde gerindim.

"Pekala bayanlar, bu seferki iddiamız nedir?" Karşımdaki suratlar devasa sırıtışlarla kaplandı. Leila, en uzun boylumuz ve sevgili bassçımız, sonunda konuşmaya karar verdiğinde 20 saniye boyu aralıksız kötücül gülümsemelere maruz kalmıştım bile.

"Bu seferki iddiamız insanı riffleriyle boşaltabilecek, gizemli Tune. Var mısın, yok musun güzelim?"

Tune. Fazla açıklama gerektirmeyen bir adam. Efsanevi, gizemli ve seksi. Rock dünyasınım altın oğlanı. Ve tek gerçek rakibim. Üstelik kimliksiz bir rakip. Maskeyle sahneye çıkan bir grubun üyesi. Blue Eyed Demon'ın gitaristi.

Sanırım aramızdaki çekişmeye geçmeden grupları ve önemlilerse üyelerini anlatmalıyım. Ben Velvet Chopper grubunun gitaristi ve solistlerinden Angel Elliott'ım. Pek alçakgönüllü veya iyi biri değilim. Çünkü ihtiyacım yok. İngiltere'nin en ünlü ve belki tek sözü geçen rock dergisi "The True Guitarist"in geçen sayısına göre son on yılın en iyi rock grubuyuz ve bu büyük ölçüde ben ve Carlisle sayesinde oldu. Carlisle asıl solistimiz ve lolita olandır. Aynı zamanda en yakın arkadaşım. Şu an siyah yuvarlak gözlerini büyüterek turkuaz kaküllerinin arasından diyeceğim şeyi bekleyen kız o. Konuşan iri bebek Leila ise bassçımız. İyi kızdır ama Elvis için bile leopar desenlerinden ve cahil arka sokak fahişesi tavrından vazgeçmez. Basit bir görünüşü vardır. Tamamen baskın genlerin eseridir. Tüm bunlara rağmen piyasadaki en iyi olduğu için burada. Görünümü veya davranışları yüzünden değil. Yanlarındaki Ariel tonlarında saçlarıyla oturan ve konudan ilgisiz davranmaya çalışan  minyon kız ise Jocelyn. Davulcumuzdur ve Leila'nın aksine yetenekleri yüzünden burada değil. Yanlış anlamayın çok iyidir ama onun burada olma sebebi bir bakıma bir anlaşma. Daha sonra bahsedeceğim bir anlaşma. Bense grubun sireni sayılırım. Fazla konuşmam ve rahatsız edici olarak da tanımlanabirim ve dayanamadığım yegane şey meydan okumalardır.

Her neyse, suratlarından cevabımı beklemeye sabırlarının kalmadığını görebiliyorum ve cevap veriyorum. "Pekala. Ne kadar zamanım var?" Carlisle atılıyor: "Dağa çıkana kadar."

Ah evet bir de o konu var. Sorun şu ki İngiltere'de on yılın en iyisi olmak fena değil ancak dünyanın en iyisi olmak asıl hedef. Bunu yapmamızın yolu da yaşayan en iyi gruplarla Olympus Records' a plak yaptırmak için yarışmak. Turnuva şeklinde beş yılda bir düzenlenen bu olayda da bu yıl biz varız. Birçok grup yarışıyor elbette ancak benim için tek bir rakip Amerika'nın adayı Blue Eyed Demons grubu.

Joel, Fry, Rick, Jules ve Ceena adında beş oğlan. Ancak kimin ne çaldığı bilinmiyor. Maske takıp sahneye çıkıyorlar ve ropörtajlarının çoğu duvara konuşulmuş gibi geçiyor. Dediğim gibi biraz gizemli tipler. Normal bir zamanda bu umrumda dahi olmazdı. Amaç yenmekti ve merağın kediyi öldürdüğü bilinen bir gerçekti. Ama artık bir meydan okuma vardı.