Partner in crime

Deel 2

Larah Nazia

-

Haar stem ging het ene oor in, en het andere weer uit. Ik wou hier niet zijn. En dat drong tot me door. Ik wou hier weg. Ik had het absoluut niet naar mijn zin. De les werd abrupt verstoord door een grote jongeman. Hij had een groot, breed postuur. Hij was zwart gekleed. De les viel stil. "Goeiemorgen Zayd, wat fijn dat je er bent. Neem plaats dan kunnen we aan de slag!" De jongeman toonde geen emotie. Dit was hem, degene waarmee niemand iets te maken wou hebben.

"Zoals jullie misschien al hebben gezien hebben we een nieuwe persoon op de afdeling. Yarah Nazia wil jij jezelf komen voorstellen aan je nieuwe klas." We hebben hier verplicht 6 uur per dag school. Wist ik niet. "Ze is wel lekker G!" Ik rolde met mijn ogen. Zijn stem kwam me bekend voor. Kiano. "Ik ben Larah Nazia. Ik ben 17 jaar en ben van Marokkaanse komaf." Het kwam er zachter uit dan gewild. Ik zag hoe een paar me geshockeerd aankeken. "Ben je Marokkaans?!" Ik kon er wel om lachen. Ik hoorde het vaker. Ik kon het ergens begrijpen. Voornamelijk kwam het door mijn haarkleur. Goud.

Ik liep het terrein op en zag voor ieder wat wils. Je kon voetballen, atletiek, dansen, en zo kon ik wel verder gaan. Momenteel was iedereen aan het voetballen. Laat mij er maar buiten. Ik bak er toch niets van.

Ik voelde hoe de wind mijn haar meenam. Ik hield hiervan. Ik voelde me vrij. Plots werd mijn moment verstoord. Sigaretten. Ik proestte het uit. Het leek alsof mijn longen waren dichtgeklapt. Ik keek op en zag de donker geklede jongeman. "Ga ergens anders roken!" Riep ik luid. Iets te hard. "En anders wat?" Zijn stem klonk zwaar, maar vooral kalm. Gevaarlijk kalm. Het viel me op dat zijn ogen licht waren. Bijzonder licht. Zijn licht getinte huidje, en lichtroze lippen maakte het plaatje af. Het was een knappe verschijning. "Lukt het?" Zijn stem deed me huiveren. Ik voelde hoe een lichtte blos naar mijn wangen steeg. Ik liep gewoon te staren als een één of ander gestoord wijf.

Zonder wat te zeggen verliet ik het terrein. Wauw. Dat was zeer voorschut.

-

Die avond lag ik te woelen in bed. Ik kon geen slaap vatten. Ik werd soms gek van mezelf. Ik teveel na. Het leven zou anders zijn als mama er hier nog voor mij waren. Ik zou net als de rest van de meiden van mijn leeftijd, studeren. Maar in mijn leven is dat te veel gevraagd. Een diepe zucht verliet mijn mond. "Alhamdullah" bracht ik zachtjes uit.

Het was 01:45. Ik was er klaar mee. Ik sloeg mijn lakens af en zette mijn haren in een losse knot. Ik schoof me slippers aan en verliet stilletjes mijn kamer. Ik had het benauwd. Het was warm. Ik had buitenlucht nodig. Langzaam wandelde ik het terrein op. De donkere lucht was gevuld met vele lichtpuntjes. Wauw. Ik voelde hoe ik mijn rust had gevonden en bleef staan.

"Kalm, ik ben het" Nog steeds in paniek probeerde ik mijn lichaam uit zijn greep te wikkelen. Het was hem. Het was Zayd. Die schoft had me doen schrikken. Hij rook naar sigaretten, in combinatie met sterke Hugo Boss. Ik wist me los te maken en keek hem met een vooral geïrriteerde blik aan. "Wil je van me af blijven?! Ik kom ook niet zomaar jou?!" Hij schoot in de lach. Zijn lach was fascinerend. Ik kon hem redelijk tot me opnemen. Alhoewel was het erg donker.

Zijn sigaret hield hij tussen zijn lippen. Hij stak hem aan en blies het rook weg. "Kon je ook niet slapen?" Zijn stem was kil. Ik wist moeilijk een houding aan te nemen. "Ja. Ben niet moe." Ik wendde mijn blik af. "Heb je het naar je zin, hier?" Zijn vraag bracht vragen naar boven. Waarom zou hij dit willen weten, van mij? "Niet persé. Ik lig liever thuis voor de televisie." Hij blies langzaam uit. Hij nam een stap terug en beende het terrein af, het gebouw in. Het leek alsof ik vastgenageld was aan de grond. Hij was zeer mysterieus.

Enkele minuten verstreken en ik besloot mijn weg terug te nemen, naar mijn kamer. Een naar gevoel drong binnen. Ik werd bekeken. Ik wist het zeker. In een fractie van tijd voelde ik twee stevige handen mijn bovenarmen vasthouden. Mijn ogen werden groot. Ik kon het weten. Kiano. Hij toonde geen emotie, wat mijn slechte gevoel bevestigde.

"Wat doe jij zo alleen op deze gangen, zina." Ik voelde een vlaag van misselijkheid overheersen. Ik probeerde me los te rukken, wat onmogelijk was. Deze jonge was een halve meter langer dan ik. "Laat me los, Kiano!" Hij liet een grom horen en duwde me omver. Alhamdullah, der stond een muur. Ik kon geen kant op. "Laat me gaan, Kiano!" Het voelde alsof alleen wij bestonden. "Ik laat je niet gaan, zina." Hij begon me te betasten. Ik voelde me precies walgelijk. Met alle kracht wat ik in mijn bezit had gooide ik mijn vuist recht in zijn gezicht. Wow. Die zat. Hij greep beide handen en maakte aanstalten mij op te tillen toen hij met een ruk naar achter werd getrokken.

Ik kon werkelijk mijn ogen niet geloven. De mysterieuze jongeman. Zayd. Ik zag hoe zijn vuisten snel achter elkaar op het gezicht van Kiano belandde. Ik was geshockeerd. Een ogenblik later liet hij hijgend los. Zijn pikzwarte zijdezachte plukken lagen door de war. Kiano kroop omhoog en verliet zo de gang. Het was duidelijk. That montherfucker is scared like a bitch. Mijn blik gleed naar Zayd die zijn jacket van de grond raapte. Er kwam geen woord uit me. Ik kom het niet.

Ik lag onderhand al in mijn bed. Het was 03:20. Er spookten veel vragen door mijn hoofd. Waarom kwam hij voor mij op? Of überhaupt, deed hij het wel voor mij? Een diepe zucht verliet mijn mond. "Ya allah.." Ik kon mezelf wel voor me kop slaan. Waarom Larah? Zeg nou zelf. Waarom zou Zayd precies voor jou iemand zodanig toetakelen. Ik klapte gefrustreerd met het kussen tegen mijn gezicht. Tijd om te slapen, Larah.

-

Heeeeelooowww beauuttyysss💜,

Hoe vonden jullie het tweede deel😝? Laat me weten wat jullie ervan vonden en vergeet geen ster achter te laten!💜

Ohja! Ik zou het trouwens erg waarderen als jullie dit verhaal voor me zouden willen delen. Het zou me erg helpen. Alvast bedankt💜

Arabicprincess