"Ik ben er zeker van, het komt goed" waren zijn woorden. En hem kennende ging het goed komen ook. Ik vertrouw hem, als geen ander.
"Samen toch, Larah?" Vastberaden gaf ik hem een knik. We doen het samen. Samen.
...
"Dat is wel waar" grinnikte Ikram. Ik schoot in de lach. "We moeten hier weg geraken. Ik kan dit niet als ik eerlijk ben." Ikram knikte instemmend. "Snap ik, maar wat had je in gedachte? Waar kunnen we terecht? We hebben geen geld opzak?" Ze had een punt. We hadden vrijwel niets. Er waren inmiddels zo'n 3 maanden verstreken. Aan de situatie was niets veranderd. Ik wou hier weg. Maar Ikram had gelijk, waar in hemelsnaam konden we terecht?
-
"Weet je dit wel zeker, staks geven ze ons nog vermist op, en dan houd het hele land ons in de gaten!" "Maak je geen zorgen. We gaan even alle gevolgen vergeten en doen wat we moeten doen oke?" Ik haalde diep adem. "Wallahi ze vergeten ons in mum van tijd!" Ze knikte instemmend. Yes! Ik heb Ikram overgehaald. We gaan hier weg en zullen ons leven anders aanpakken.
"Zullen we nu dan lunchen? I'm starving bitch!" Een luide lach verliet mijn mond. "Yess girl!" We verlieten mijn kamer en wandelde de eetzaal binnen. Mijn ogen vielen op Zayd die met zijn rug naar de zaal toe stond, starend uit het raam. Wat bezielde hem? "Zie je het goed?" Geschrokken keek ik Ikram aan. Ze proestte het uit van het lachen. "Heb je een oogje op hem, eerlijk?" Er ontstond een frons tussen mijn wenkbrauwen. "Wtf. Tuurlijk niet!" "JaaaJaa, vandaar dat je wegdroomde toen je hem zag staan. Dat doet hij vaker hoor, dan staart hij uit het raam. Welou emotie." Onbewust gleed mijn blik naar de mysterieuze jongeman. Zayd. Ik wou het niet geloven maar zijn manier van doen sprak me aan. Een diepe zucht verliet mijn mond.
-
We zaten momenteel in mijn kamer. Het zou morgenavond gebeuren. Hoe eerder we hier weg zijn, hoe beter. Plots stormde Elles de kamer binnen. "Dames dames! Hebben jullie Zayd ergens opgemerkt. Ik kan hem nergens vinden! Buiten en in de gangen is hij ook niet!" Ik voelde hoe een naar gevoel mijn lichaam binnendrong. Ik schud me hoofd. "Niet gezien" zeiden Ikram en ik in koor. Ze gleed wanhopig door der haren heen. "Komen jullie helpen zoeken? Komop dames dit is een noodgeval!" Ikram en ik sprongen van het bed en beende achter Elles aan.
-
Het was inmiddels de volgende dag en er was geen spoor van Zayd te bekennen. In zijn kamer kon de politie geen enkele spoor vinden en ook de camerabeelden hebben niets vast kunnen leggen. Erg vaag. Ik besloot om een kijkje te nemen in zijn kamer. Het zou vast niet mogen, but i don't care, periodt. Voorzichtig haalde ik de deurklink naar beneden waarna ik met kleine stapjes de kamer binnentrad. Het was erg grauw. Je kon enkel de klok horen tikken. Waar zou hij kunnen zijn? En waarom was hij überhaupt weg? Een diepe zucht verliet mijn mond. Net toen ik aanstalten maakte om weg te lopen viel er een envelop van het raamkozijn. Met gespleten ogen beende ik ernaartoe. Voorzichtig maakte ik het envelopje open. Het was een foto. Geshockeerd bleef ik ernaar kijken. Ik blikte op de deur en keek weer terug. Het was een zwartwit foto van twee handen. Beide handen droegen een ring, het waren handen van een jongeman en dame.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Weer kwamen er vragen in me op. Waarom had hij deze foto hier achtergelaten? Is dit zijn hand? Zou hij een partner hebben? Ik vouw de foto op en stak hem in mijn zak. Ik verliet de kamer en liep met opgeheven hoofd de gangen door. Vanavond was het zo ver. We zouden weglopen. Zou Zayd hetzelfde hebben gedacht, en dus ook weggelopen zijn? Uhg, saffe Yarah, vergeet.
-
Krijsend en knarsend ging het raam open. Het was doodstil, je kon een spelt horen vallen. Het was donker en dat betekende dat het nu tijd was om weg te glippen. We hadden beiden ons rugzak. "Auw, ik pas er niet doorheen!" Ik hield met moeite mijn lach binnen. Ik duwde met alle kracht het raam verder omhoog waardoor Ikram makkelijk naar buiten gleed. Ik deed hetzelfde en beiden beenden we het terrein af. Weg.
Uitgeput ploften we in een verlaten steeg. We wisten niet hoe laat het was en hoelang we überhaupt hebben gelopen. Een koud briesje kwam mijn wangen tegemoet waardoor ik verder mijn jas in dook. Ik ga niet liggen, Wallahi ik ging kapot van de kou. Ikram was in slaap gevallen. Voorzichtig nam ik haar hoofd en legde ik die op mijn dijbeen. "Alhamdullah" bracht ik zacht uit.
Ik plaatste mijn hoofd tegen de koude muur en sloot mijn ogen.
"Lieverd, vergeet niet dat alles afkomstig is van ons heer. Alles heeft een reden. Mama houd van je, vergeet dat niet. O..oke?" Mijn tranen vonden hun weg naar beneden. Ik drukte mijn lippen voorzichtig op haar voorhoofd. Haar ogen vielen langzaam dicht. "Allah y rahmek mama" bracht ik schoor uit.
Vlug opende ik mijn ogen.
Kon je herinneringen maar wissen.
Helloooowwww beautyysss💜
Hoe is het met jullie? Wat vinden jullie van het deeltje? Ik lees het graag in de reacties en vergeet geen ster achter te laten!💜
