Today is our 10th anniversary, we had our ups and downs but we still stayed together. This was my dream to have a happy life with the man I love ever since I was a kid now it's finally here, we fought each other's problems together, we stayed each other's side. Hindi man siya kagwapuhan pero kaya kung ipag sigawan. He was my first love and forever will be my last!
"Baby?" He asked habang nakasandal siya sa balikat ko
"Yes, baby?" tugon ko.
Pagkasagot niya noon bigla siyang tumayo at nilagyan ako ng takip sa mata
"Baby, ano meron?" ani ko sakanya habang hinahawakan niya kamay ko
"babe do you trust me?" he asked while whispering in my ears with his cold tone,
"of course I trust you. Bakit ba nakatakip mga mata ko?" tanong ko sabay kinurot kamay niya
"Oy walang kurutan. Dito ka lang babe antayin mong dumating mga kaibigan mo" sabay halik niya sa pisngi ko at dahan-dahang bumitaw sa kamay ko
"Teka babe san ka pupunta?" wala nakong narinig na sagot, kundi narinig ko nalang ang tunog ng pagkakaandar ng kotse niya na pumapalayo.
"Miraa! Andito na kamee" "Sorry Mira natagalan kame ang traffic eh" "Buti nalang wala pa kumidnapp sayo" sabi ng mga kaibigan ko na nakapaligid saken
"ano ba meron baket ba kailangan nakatakip ang mga mata ko?" tanong ko sa kanila
"wag mo ng alamin basta tara naa!" ani nila sabay tinulungan ako mag lakad papunta sa kotse nila.
"Saan niyo ako dadalhin? Parang kinikidnap nako sa lagay na ito" sabi ko sabay sipa ko sa pinto ng kotse
"chill ka lngg! Wag mo naman sirain kotse ko pre" reklamo ng kaibigan kong lalake.
Pag pasok namen sa kotse agad itong umandar at tinanggal ang pagkakatakip sa mga mata ko
"Aayusan ka lang namen ah tas pag malapit na tayo sa destinasyon naten ibabalik na namen ang pagkatakip ng mata mo" sabi ng kaibigan kong babae
"kaloka kayo mga sis" ani ko at inumpisahan na nila akong ayusan.
Matapos ang ilang oras na byahe narinig ko nang nag park ang kotse at sabay binalik na ule ang blindfold, "wag niyo ako iiwan ah! Sisipain ko kayo pag nawala kayo" ani ko "kami bahala sayo mars" sabi ng kaibigan kong babae.
Habang inaalalayan nila ako sa paglalakad may narinig akong tugtugin, "Marry me" ang kantang iyon. Habang papalapit kame sa tugtugin bigla nila ako pinaupo sa isang upuan "Maiiwan ka muna namen mira" saad nila saken.
Hinawak ko ng mahigpit ang aking mga kamay at sabay palihim na nag dadasal na di ako makidnapp.
Habang nakaupo ako at nakikinig sa tugtugin bigla akong may narinig na nag sasalita, boses pang lalaki siya.
"Happy 10th Anniversary Baby. Thankyou for staying with me through those rough years" habang ito'y nag sasalita agad nilang tinanggal ang takip sa mata ko at napatulala sa lalaking nag sasalita
"Sorry sa mga nagawa kong pananaket sayo, Thank you kase kahet di ako kagwapuhan at kayaman nag stay ka paden saken, hindi moko kinayiha."
Tumingin ako sa paligid at nakita kong andun Family ko, mga kaibigan ko, lahat sila andun. Naramdaman kong may tumutulo ng luha sa aking pisnge.
"You're too sweet to be true babe. Salamat sa lahat ng efforts mo saken, sa pag mamahal, sa pag iintindi, sa pag aasikaso, ikaw lang ang babaeng hinihiling ko na makasama habang buhay" he's words touched my heart..
Dahan dahan siyang nag lakad papalapit saken "dahil sa pagiging marupok mo umabot tayo sa ganito" maayos na sana eh kaso dinamay yung pagiging marupok ko "parang siya hindi naging marupok" ani ko sakanya at sabay narinig ko ang mahinang tawa niya at halakhak ng mga tao
"Sorry sa mga masasaket na nasabi ko noon, alam ko na iniisip mo dati hanggang ngayon na ang selfish ko kase 'who am I' para sabihin sayo na 'Intindihin moko!' lage" I saw his tears running down from his cheeks
"Gusto kong lagi mo ako iniintindi, laging sa aken ang attention mo, selfish ko noh? Dahil sa pagiging ganto ko di ko na naisip nararamdaman mo" behind him there was a big white screen...and on the screen it had our old message's
"Di ko inisip kalagayan mo hanggang sa nadepress ka..." each of his words...nasa screen yung mga napag usapan namen
I stood up and walked towards him to wipe his tears..."Mira, I don't deserve you...I don't deserve any of your hard works" he took my hands off of his cheek and held it tight while smiling "pero dahil marupok ka nga sabi mo saken noon 'you deserve it, everyone deserves their loves hard works..."
As he has holding my hand, I saw a door opened behind him...and our friends came out holding some big papers. Soon they all lined up behind him and raised the papers
I looked at him and he then knelt to the ground..."I want to be the one to make you feel you deserve every happiness, I want to be the man you grow old with, have kids, and die together. I love you so much Mira more than anyone in this world, I want to mark what's mine forever"...pulled out a ring "Will you make me the most happy man in the world?" and said..."Will you marry me, Mira Sanchez?"
I held a tight grip at his hands and soon I started crying...those words...I've waited to hear those words come out of his mouth "I thought you forgot to ask me this!" I said as he chuckled "yes! 3,000 times yess!" I shouted and hugged him while crying.
