Mine Çiçeği (G×G) (Tamamlandı)

Bölüm 114

Kar'dan

Etrafı hızlıca kontrol ettim. Mine yoktu gerçekten. Arabadan indiği gibi nereye kayboldu bilmiyorum. Düğünden kaçtı desem kaçacak olan arabayla kaçardı. Bu saate kadar da beklemezdi. Son anda aklı başına gelip, koşa koşa kaçacak hâli de yoktur yani. O derece bunaltmış olamam. İçimi heyecandan çok endişe kaplamaya başladı. Varlığına o kadar alıştım ki yokluğu; eksiltiyordu, tedirgin ediyordu beni. Biz bir bütündük. O yokken ben yarımdım işte.

-"Kar hanım hoş geldiniz.” Gelen sese döndüm. İki garson bekliyordu. “Efendim buradan lütfen.” Tahta yolu gösterdiler. İnternetten baktığıma göre evlenecek çiftler bu yoldan düğün alanına giriş yapıyordu.

-"Mine yok. Tek başıma gidemem.” Dedim telaşımı belli etmemeye çalışarak. Çünkü lavabodan çıkar ne bileyim, birine selam vermeye gitmiştir, basit bir olaydır. 5 dakikada ortalığı ayağa kaldırdığımla kalmayayım. Ayrıca sırf buna sevinecek insanlar bile var. Yengem Hayriye gibi.

-"Lütfen.” Dediklerinde içimdeki ses onlara güvenmemi söyledi. Biri koluma girmek istediğinde Furkan geldi yanımıza.

-"Ben götürürüm. Teşekkürler.” Deyip kolunu girmem için açtı “Gel tatlım.” gülümsedi. Yürümeye başladık. Resmen Furkan ile evleniyor gibiydim. Neredesin Mine çiçeğim ya? Tahta yol bittiğinde iskele başladı ve babam hemen orada duruyordu. Sağ tarafta düğün alanı vardı. Oraya gitmemiz gerekirken Furkan iskeleye doğru yürümeye devam etti. Kısa bir süre durdum. Davetliler arasında Mine'mi aradım. Belki selamlaşmak için buradadır diye, yoktu.

Furkan beni babama teslim ettiğinde babam, “Teşekkürler  beyefendi.” Dedi. Furkan hafif eğilerek selamladı babamı. Centilmenlik tam anlamıyla bu diyebilirim.

İskele boyunca yürümeye devam ettik. Aklımda bir o varken başka bir şeye odaklanamıyordum bile. Bir kere görebilsem rahatlayacaktım. Taktım çünkü. Başka şey düşünemiyorum.

İskelenin sonuna yaklaştığımızda denizden bize doğru gelen beyaz bir tekne dışında bir şey gözükmüyordu. Denize baktım ileriye doğru yine gözüm tekneye takıldı. Bir saniye Mine mi oradaki? Kesinlikle o. Başka kim olabilir? Teknenin tam burun kısmında çiçeğini sallıyordu. Gülmekten alamadım kendimi. Ya sen ne ara tekneye bindin de denize açıldın? İnanmıyorum ya şaşkınım benim. Gönlüm ferahladı birden. Karşılık olarak elimdeki çiçeği sallamaya başladım.

Babama baktım. "Sen biliyordun. Ve bana söylemedin.” Gülüyordu babam. Gülünce çok yakışıklı oluyordu aslıda. Özenle tıraşını olmuş saçlarını düzetmişti. Takım elbisesi siyah ve bordonun uyumunda son derece şıktı. Çok yakışmıştı. Dimdik duruyordu böyle. Yüzünde pişmanlık ya da benzeri bir şeyler yoktu. Hani bazen yüreğinden geçenleri söyleyemez insan da rol yapar ya. Öyle bir durum yoktu. Yanımdaydı, mutluydu. Bu da son derece önemliydi benim için.

-"Sen sormadın. Ben de sürprizi bozmadım.” Haklı. Nikah kıyacaksak bu anca kaptan nikahı olurdu. Ama Mine'min bir anda kaybolup tekneyle geleceğini de düşünemezdim.

Tekne iskeleye geri geri yanaştı. Mine’min inmesi için elini tuttum. O beni, ben onu çekerken tuhaf bir durumda kaldık.

-"Gelin kızlar güreşmeyeceksiniz, evleneceksiniz.” Diyen Furkan'a güldük. Hafızam kendi kendini siliyor galiba. Tekneden indirmeye çalıştım onu. Aklım başımda değil.

-"Sevgilim benimle gel.” Dedi Mine'm. Tekneye çıkmama yardım etti. Tuttuğu elimi bırakmadı. Titreyişini bariz şekilde hissediyordum. Ondan aşağı kalır yanım da yoktu gerçi. Babam, Fatoş abla, Kahraman amca, Zehra yenge ve bizimkiler de bizimle aynı tekneye bindiler. Dikkatimi çekmemişti ama iskelenin iki yanına bağlı sandallar ve onları çalıştırmak için bekleyen görevliler vardı. Nikahı görmek isteyenler o sandallara binmeye başladılar. Teknenin üzerindeki alana çıktık. Yüzüme çarpan rüzgarla kendime gelmeye çalışırken batan güneşe odaklandım. Şu an içinde bulunduğum durumu gerçeklikten çok, hayal gibi algılıyordum ve bu durumdan bir an önce kurtulmam lazımdı. Çünkü bu anın bir saniyesini bile unutmak istemiyorum. Onunla geçen hiçbir anı unutmak istemiyorum aslında.