★zamanın gerisinde★dramonie(bitti)

zaman

Draco.
Hermonie bana bakmıyrodu bile.
Dersler dışında bütün zamanını bella ve lilly ile geçiriyordu kolyeyi tanır etmek için.
Peter işine gelince de evet onu Iyi bit benzettik.
Öğretmenlere yuvarladım dedi.
ne yani gelecekten gelen öğrencilerin tekrar dönmemesi için kolyeyi patlattım mı?
Aklımda tek bir soru vardı.
Zaman döndürücü gibi özel ve büyük gizlere sahip bir kolyeyi nasıl henüz okuldan bile menzun olamamış bir çocuk patlatabilridi ?
Şu aralar düşüne bildiğim tek şey Hermonie olmuştu.
Doğru düzgün uyumuyor yemek yemiyorum.
Hatta zayıflamıştı bile.
Beni 'ne kadar kırsa da haklıydı.
Kolyeyi ona vermem gerekiyordu fakat beni görmezden gelmesi önemli değildi.
Çok yoruluyordu artık doğru düzgün güldüğünü bile göremiyordum.
Kolye hakkında ne olduğuyla ilgili hiçbir fikrim yoktu.
Beni yanlarına yaklaştırmıyorlardı.

Uyuyamamıştım ve kara gölün karşısına gitmiştim.
Yanıma birisinin oturmasıyla irkildim.
Kafamı çevirdiğinde sarı saçlı güzel kızla karşılaştım.

"Meraba Draco."

"M..meraba."

"Tuhaf çünkü sen benim oğlumsun."

"Sanırım öyle."

"Eyer geri dönersen. Kurallara karşı gelme."

Istemeden de olsa gülümsedim.

"Cissy?"

"Evet."

"Sen ilerde çok güçlü bir kadın olucaksın ve kendin gibi bir oğlan yetiştireceksin endişelenmene gerek yok"

Annem de gülümsedi.

"Bilmiyorum Draco. Sadece iyi olmanı istiyroum."

"Emin ol Iyi olucam."

Anneme sarıldım omzuma yaslandı.

"Bagzen" dedim sesim titrerken.

"Bagzen çok yoruluyorum,ama daha sonra seni hatırlıyorum bütün zorlukların arasında beni en iyi şekilde büyüttün sen"

"Biliyroum Draco,gelecekte nasıl biri olucam bilmiyroum ama şimdiden beni çok iyi bir anne yaptığın belli."

"Kolye olursa eyer... gidicem."

Ikimizde aynı anda "Sadece kalbinin sesini dinle"

Birbirimize bakıp gülümsedik.

.
.
.
.
.
.

Hermonie.

Gözlerimi zorlukla açtım.
Kütüphanede araştırma yaparken uyuya kalmıştım.
Üzerimde örtülü olan birşey farkettim.
Draco...
Ona o kadar çok kırgındım ki.
Benim için ne kadar önemli olduğunu biliyrdu.
Ait olmadığımız biyerde yaşayamıcamızı biliyordu.
Korkuyrodu belki de.
Gelecek en çok onun için kötüydü çünkü.
Gözümün önünde çırpmasını izlemek o kadar kötü ki benim için.
Ama affedemiyorum.
Uyuya kaldigin her gece gelip beni izlediğini bilsem de.
Bana aşık olduğunu bilsem de affedmiyroum onu...