Yazmaktan başka çarem yok şuan sevdiğim konuşmak istediğim beni sevdiğini düşündüğüm insanlarda bana telefonlarını açmıyo. Yine bir günü bitirdik,acılarla beraber yaşanmış diğer 100lerce dünler gibi.İçim o kadar sıkıldı ki herşeyden, terk etmek istiyorum bu dünyayı. Kendime zarar verdikten sonra beni yine göremicekler korkusu var içimde. Bu hayatta artık herşeyden korkuyorum. Sevdiğim insanları hep kaybettiğimden, sevmekten korkuyorum. Kimsenin beni sevmemesini düşünmesi çok saçma aslında, benim için çabalıyolar, en azından üzülmem için çabalıyolar olumlu bakarsak.Ben bile kendimi sevmezken diğerlerinden ne bekliyorum ki? Kendime zarar vererek daha ne kadar bekleyebilirim ki okuyucular, ne kadar beğenmeyip takip etmesenizde yazmak hoşuma gidiyor okudugunuzu görmek daha da hoşuma gidiyor.
Canımdan çok sevdiğim biri çıktı karşıma,ilk defa. O da hayatımın tam ortasına sıçarak gitti işte. Sonunu beklediğim son hiç gelmiyecek gibi.
Herşeyi yıkıp yakmak, kendime olabildiğince zarar vermek istiyorum. Yapabilceğim en büyük kötülükleri yapmak istiyorum ama olmuyo hiç bir şeyi beceremediğim gibi bu da olmuyo.
Ne kadar mutlu gözüksem de dışarıdan, canım acıyo, fazlasıyla canım acıyo...
Nedenini bilmediğim bi acı canımı yakıyo.
Dayanamıyorum artık hiç bir şeye. Bu koca yükün altından tek başıma kalkmak herşeyden çok daha zor geliyor.
