'Here's where I start to know myself... I, Sofia Blaine, will start to acknowledge myself more, love myself more, care less to other people, and will now focus on my dream, friends and family. I can do this!'
As I wrote that note on my small notebook, a smile formed on my lips. I can do this, right? I should give credit to myself for being so brave and coming this far.
Habang nagsusulat ako, my phone rang. Its him..
[Baby..] his voice is so soft as a pillow, but was it real? I sigh.
"Hey.. Can we meet? I have something to tell you." I said that while smiling but tears keeps on falling from my swollen eyes. This is too hard.
[Let's meet now. Today.] he became cold..
"Sure thing. See ya!" I immediately hanged up.
I started preparing for our meet up. This is it, self.. This is the end yet the beginning. I first opened my closet. Gusto ko maging meaningful sa harapan ng taong mahal ko. Naghanda ako ng ripped jeans with a pair of fitted white crop top and a sneakers. I decided that outfit because that was my clothes when we first met.
It's good to remember our wonderful story when we were just having a crush on each other. Our eyes were shinning everytime we are looking at each other's eyes and the beautiful butterflies inside my stomach. It's painful to reminisce because those wonderful feeling became a great pain for years.
I finished preparing so I texted him to meet me at the park.
Me:
I already finished preparing. Let's meet at the park.
After minutes, I didn't receive any reply from him. Sanay na'ko. Lagi naman eh. Napayuko nalang ako at napangiti ng mapait. What would be his reaction later? I wonder if he will going to jump because of happiness. Well expected...
Lumabas ako ng kwarto ko. 11:18AM pa lamang ng umaga. Hindi usual sa akin ang lumabas ng kwarto ng ganitong oras simula last year. Naabutan ko ang Mama ko sa sala na nanonood ng TV.
"Hi, ma." ngumiti ako habang papalapit sa kung saan sya nakapwesto.
Para syang nakakita ng multo dahil may pagkagulat sa mukha nya. "Sofia, anak, may problema ba?"
Umiling ako bago sumagot. "Wala po. Alis lang po ako saglit."
Pagkatapos ko magpaalam kay Mama, dumiretso na agad ako sa park kung saan magkikita kami ni David. Naglalakad lamang ako dahil malapit lang naman sa amin yung park.
Nang makarating na ako sa park. Natanaw ko kaagad ang pigura nya. Kabisado ko na ang hubog ng katawan nya dahil ilang taon na rin naman kaming magkasintahan. It's been 4 years...
Habang papalapit ako sakanya, biglang bumigat ang mga hakbang ko. Gusto kong umatras. Gusto kong bawiin yung sinabi ko sakanya na magkita kami dahil may sasabihin ako. Parang hindi ko kaya...
Bigla syang humarap sa akin kahit na ilang hakbang pa ang dapat ilakad ko bago ako tuluyang makarating sakanya. I smiled so fakely... it was a nervous smile that hid a pain.
"Hello, babe." his smile is so sweet. So ecstatic to see at kung normal na tao lamang ako sakanya ay madadala ako sa mga ngiti sa mata at labi nya. Napakagwapo ng mahal ko.
I sigh heavily before opening my mouth, "Let's.." fuck, this is too hard.. "babe, l-let's break up.." napayuko na lamang ako matapos ko bitawan ang mga katagang iyon. I was about to burst my tears here but I won't. I shouldn't cry in front of him.
Inangat ko ang mukha ko para makita ang reaksyon nya sa sinabi ko. Ngunit.. ngunit ang nakita ko lamang ay isang lalaki na animo'y kaibigan ko lamang dahil sa blanko na reaksyon nya. Hanggang sa huli, ganyan ka pa rin...
Tumalikod na lamang ako kaagad para hindi ko na makita yung mga malalamig nyang mga mata na nakatingin saakin ng diretso. Nagsimula na rin ako maglakad dahil baka kapag nagtagal pa ako ay bigla na lamang akong yumakap sakanya para bawiin ang sinabi ko. Hindi pwede! Napagdesisyon ko na ito, hindi na dapat ako umatras pa. Niloloko nya lang ako.
Kaya habang patuloy ang pag-agos ng mga luha ko sa pisngi ko ay dahan dahan akong naglakad papalayo sakanya.. sa taong mahal ko, na hindi naman ako kayang pahalagahan.
Goodbye, love.. Sana maging masaya ka na..
