The Dyad's Dance ' ep.1 || ON GOING

diary.

~♧~

Uhmm, hi? It's been a while since I wrote/typed to you, don't you think? Sa pagkakaalala ko, noong grade 9 pa ata? Naalala ko yung sinabi ni Brielle sa akin. Sabi niya na makakatulong ka daw sa akin about sa mga problems ko and you will keep it as a secret, eh?

I couldn't agree more. You helped me overcome my depression back then when I was a middle schooler. Well, guess what, diary? I'm grade 12 now.

So... if you are wondering why I am writing unexpectedly to you, it's not because I'm depressed again, lol.

There's this one guy, he is so bubbly and at the same time, intimidating. You know how I hate being intimidated. But, look what is happening. He is the only person who intimidate the hell out of me.

Without any further a do, lemme tell you what happened this day....

Lunch breaktime, I was busily getting my orange juice na naka-can sa vending machine na asa cafeteria. Bigla nalang may sumigaw ng "Aria Skye!" Siyempre ako lang naman Aria Skye sa school kaya lumingon ako.

(Hindi na ako makapagkwento ng maayos, diary, pero I'm gonna make it short but clear.)

Smith called me. In just a blink of eye, ang dami na niyang dinadakdak-dakdak. He's telling nonsense- oh wait- telling truth to others isn't a nonsense. Yeah. Sinabi niya na sa lahat ang totoo. Na hindi ko sinasadya (dahil yon naman ang gustong marinig ng lahat) ang lahat ng nangyari last week. And na sinadya ni David na patirin ako!

Totoo naman eh. Pero kapag galing sa bibig ni Smith? Parang may ibang epekto. Parang... hindi sapat. It feels like, napilitan lang siyang umamin at napilitan lang din silang maniwala. Eh? Who cares? Ang mahalaga, ayos na. Malinis na ang name ko. Kaya ako pinapunta ni principal sa office niya after afternoon classes. Pag-uusapan daw namin yung cancelation ng suspension ko.

Ang weird nalang bigla. Kasi, ang mga bruha'y nauna nang umuwi. Hindi man lang ako hinintay? Sinabi sa akin, "Una na kami. Magbobonding pa kami eh. Bye!" What the fck?! Am I not part of the squad? Well, I'm distancing myself din naman minsan, lol.

Pero, bago sila umalis, "Sabay na kayo ni Ryu!" sabi ng mga sira. Something's up eh. Uhmm, parang? Lol.

Pumunta muna ako sa locker ko at itinabi yung mga gamit na dala ko bago dumeretso sa office. Dahil nga uwian na, ang dami nang estudyante ang nagsisilabasan. Meron pa ngang nakabunggo sa akin nung malapit na ako sa office eh.

Ayon, ibinalik na ako ni principal sa pwesto. PERO. Kasama ko pa din si smith sa pagiging president. Weird, don't ya think? Two presidents in a school? School lang ata namin ganito? May vice president naman na ah?

After nun, lumabas na ako at kinuha ang phone ko para ma-chat si Smith. May choice pa ba ako? Magdidilim na't wala akong masasakyan. It's not safe. Then, I realized, wala sa akin 'yong phone ko. WALA SA AKIN 'YONG PHONE KO.

Hinanap ko kung saan-saan. Bumalik pa nga ako sa office ni principal. Buti nalang naabutan ko pa siya bago siya magsara, pero wala doon. Kahit sa locker at classroom, wala. Tinanong ko si mr. guard kung may nakita ba siyang phone since night shift niya ngayon. Wala rin daw.

Again, I HAVE NO CHOICE. Mag-aalala nanaman sa akin sila kuya at brielle. Kaya, mula sa pinakadulong building (6th), naglakad ako papuntang main ground dahil malapit doon ang parking lot. Noong asa pang-apat na building na ako (which is the almost-abandoned-building), may nagtakip ng bibig ko. They. Dared. Touched. My. Lips. Freaking. A*sholes.

Hinila nila ako papasok ng building at itinali sa isang nag-aalikabok na silya. May I remind you, diary, I'm wearing a short skirt and I'm allergic to dusts for goodness sake. Sinamaan ko iyong mukhang sira na estudyante- oh. Skwater ata ito na nakasuot ng uniform. Eww.

May pumasok na babae, feeling bad girl amputa (bad breath naman). Hulaan mo kung sino, diary? Well, siya yung babaeng binara-bara ni smith noong nakaraan. Anong gagawin niya? GAGAnti siya?

Ang dami niyang sinabi, walang kwenta naman. Sa sobrang nonsense, ayaw kong isulat. So ayon, tinitigan ko lang siya. Wala akong sinabi ni isang salita. Boom. Napikon.

Alam mo yung unfair, diary? May tubo na hawak yung lalaki samantalang ako, nakatali lang sa upuan. Hindi makaganti. Daya. Sobra. Before akong paluin ni dugyot, may nagbukas ng pinto. Then, charan! Andiyan na yung PRINCE CHARMING ko. Yehey *sarcastically.

Pinuntahan niya ako. At yon ang pinakatangang nagawa niya. Napalo tuloy siya sa ulo. Tanga, hindi ba? Tumakbo nalang bigla yung dalawang asungot habang nagsisisigaw yong babae.

Buti nalang at ang dami kong alam na survival hacks. Late ko nang naisip. Tinanggal ko ang pagkatali ko sa silya at daling sinampal si Smith. Sinampal ko talaga. 22o. Leg8. Patulog na kasi siya, paano ko mabubuhat?!

Hindi ako nagpanic (hindi talaga). Tumingin ako sa buong classroom. Dahil madilim na't nagpupundi-pundi pa 'yong ilaw, mej nahirapan ako. Buti nalang at may magnotif sa phone ko kaya umilaw. PHONE KO. Nahulog ng babae kanina, asa kanya pala shuta.

Kinuha ko iyon at nagtawag ng ambulansya. Ayon nga, diary, naospital si Smith. Binantayan ko siya hanggang magising. NAKAKA-KONSENSYA KAYA. Sabi ni doc, hindi naman ganon kalala. Kailangan niya lang ng saglit na pahinga.

Pinapauwi na ako ni smith pagkatapos niyang magpasalamat. Siyempre, dahil NAKOKONSENSYA ako, hinintay ko muna siyang makatulog at tinawagan ko si david para sana'y tawagin ang magulang nong sleeping beauty. Umalis na ako nang sinabi ni david na on the way na sila.

Pagod na pagod akong umuwi. Sinalubong ako ng mga tanong nila kuya at brielle pero hindi ko sila sinagot. Bahala sila.

Ayon na nga diary, sabi ko iiklian ko lang pero ang haba, diba? You know me naman, mabilis magbago ang isip.

That's all, diary. I'm happy na nag-open nanaman ako sa iyo.

-riakels

//
well, sa mga nagtataka kung bakit may DIARY keme si otor, eto na. Kasi, noon
palang, balak ko nang gawin na
chat-narration-diary be like itong story ko.
Wag niyong sabihin na nakikiuso
at gaya ako hA?  I'm just writing
stories lang naman. So ayun,
sana all may prince
charming LOL.
\\