Sınavım güzel değildi.Zaten corona oldum. Sanki her şey ters gidiyor gibi. Ne istesem olmayacak gibi. Biliyor musun ben 18 yaşıma hastanede girdim. Bir sürü hayalim ve planım vardı. Hepsi ıslandı. Benim anneannem de öldü. Ne zaman en kötüsü olamaz dersem hep oluyor. Benim suçum değil. Benim suçum değil. Benim suçum DEĞİL. Tüm senem çöp olmuş gibi. Sadece benimkini mahvettiğim yetmiyormuş gibi bir de aileminkini batırıyorum. Maddi, manevi her ne türü, yolu varsa mahvediyorum.
Çok karanlık hissediyorum. Her yeni gün umut falan yalan gibi geliyor. Eski ben olamayacakmışım gibi. Bir yerde biter sandım. Biliyor musun sana gelmeyi bile düşündüm. Denemeye kalkıştım, belki corona halleder dedim ama o da olmadı. Ben ağlamayı da unutmuşum. Ben vefasız ya da duygusuz muyum? Neden ağlayamıyorum? Neden güzel şeyler hissedemiyorum? Adam gibi birinden bile hoşlanamıyorum. Kendimi bile sevemiyorum. Ama nereye kadar sürecek bu? Düzelemeyecek miyim ki ben?
Hayatım bile tek düze. Aynı kişiler , aynı yerler hep aynı mekanlar. Yeni dizi bile izleyemiyorum. Başlama düşüncesi bile yorucu geliyor artık. Kaybediyorum galiba ben. Kalkıp pencereden de baktım ama dönüp baktığım dünya bana dönmüyor işte. Dostum da kalmamış aşkım da solmuş benim. Sürekli uyuyorum. Saat kaçmış, neredeymişim, kaç saat uyumuşum? Hepsi önemsiz.
Ben kendimde değilim. Umarım bir dahaki gelişimde iyi gelirim. Seni seviyorum.
