Ablam Aslı'nın Katili

Rüzgar Gülü

Evet İstanbul'da yeni bir güne uyanıyorum ama aklım halen daha Ankara'daydı.Alışmam gerekiyordu ama bunu zamanın halledeceğini düşünerek boş veriyordum.Sonra pijamalarımdan kurtulup kahvaltıya inmeye hazırlandım derken babam kapıyı çaldı.Onu karşımda görünce birden duraksadım.Dün mutfakta olanları sordu.Hem şaşkındım hem de neden bu kadar merak ettiğini bir türlü anlamıyordum.Şaşkındım çünkü çok küçük bir konunun bu kadar büyüyebileceği aklımın ucundan bile geçmezdi.'Babacığım dün dediğim gibi küçük ve gereksiz bir şey.Hem senden bir şey saklamayacağımızı bilirsin'dedim.Ama içim içimi yiyordu.Bu daha başlangıçtı..Yalanların elbet gerisi gelirdi.İnanmışa benziyordu ve üstelemedi,birlikte aşağıya indik.Herkes masada bizi bekliyordu ve mutlu gözüküyorlardı.Ben de rol yapmalı ve mutlu gözükmeliydim.Bu her ne kadar kendime acı verse bile ailemi üzmeye hakkım yoktu.Kahvaltı esnasında babamı yardımcı bulmak için başvurduğu şirketten aradılar.Adayların bu gün gelip gelmeyeceklerini sordular.Babam da hiç bir mahsuru olmayacağını söyledi.Ve öğleden sonra onları kabul edebileceklerini de ekledi.Canım babam yine bilmeden yanlışlar yapacaktı..Bizim iyiliğimizi isterken bataklığa battığımızı fark edemiyordu..