De vertrouwde geur

Maandag

De volgende dag komt hij naar me toe lopen. Ik pak snel zijn trui en geef hem aan hem. Hij mompelt iets van dankjewel en loopt weg. Ik zie hem daarna niet meer. Roos is compleet van slag als ik het haar vertel in de pauze. Ze begint meteen te joelen. Dit had ik beter na school kunnen vertellen.

Als ik thuiskom uit school ga ik me meteen omkleden. Ik heb hockeytraining over een half uur en ik moet nog omkleden en eten. In alle haast zie ik niet dat Tim me appt met de vraagt of we kunnen praten na mijn training. Ik schrik me rot wanneer ik zie dat hij het laatste stuk van mijn training staat te kijken. Als ik met hem wegloop hoor ik mijn team joelen en kusgeluiden maken. "Eww! Ik wil niet met Tim!" denk ik weer. Als we bij onze fietsen staan vraagt hij waarom ik wegliep. Ik stamel "Ik dacht aan mijn vader. Hij droeg dezelfde parfum als jij. Ik rook het toen ik je trui aan deed." Hij vraagt: "Waarom zei je dat niet toen ik gister naar je toe kwam? Je kan me dat gewoon vertellen, dat weet je toch?". "Nee" antwoord ik, "Nee dat kon ik niet zeggen. Ik kan aan niemand vertellen dat ik hem nog elke dag mis. Niemand weet hoe het voelt!". "Ik weet wel hoe het voelt" antwoordt hij, ik hoor aan zijn stem dat hij bijna huilt, "Ik had ooit een zusje, weet je? Nee dat weet je waarschijnlijk niet. Ik heb het nog nooit aan iemand verteld. Ze is ook overleden". Ik stamel "Wow, sorry. Dat wist ik echt niet. Sorry dat ik zo tegen je uitviel." Hij slaat een arm om me heen. Het voelt zo vertrouwd, ik wil niet dat hij me ooit nog alleen laat.