perdelerini istediğin kadar aç, artık içimde bir mezarın bile yok senin.

kendi mezar taşını kıracak kadar da mı umursamıyordun beni

her akşam olduğu gibi,
bugün de perdelerin çekilme vakti gelmişti
rol yapma zamanı bitmişti artık!
uçurtma ipi gibi bir sağa bir sola
kıvırmak zorunda değildim,
dudaklarımı

güçlüydüm,
son kalan perdeye kadar
ellerim titriyordu şimdi işte,
kayıyordu avuçlarımdan kumaş
lakin böyle olacağını biliyordum
benimkisi,
sonunu bildiğim bir filme meydan okumaktı

karşı binaya bakmamak için verdiğim savaşta,
bitişe yaklaşırken yine iflah olamadım
gördüğüm manzara karşısında,
sona gelemeden yerlere yığıldım
şiddetli bir ağlamanın pençesine,
soğuk bir zemine düştüm

kimseler duyamazdı,
ağlarken bile sessizdim ben
çığlıklarım,
içimde öldürdüğüm kişilerin
üst üste konmuş mezarlarındaki taşlara
sertçe çarpar,
deprem etkisi yaratırdı

bak işte,
görmüyorsun sen!
kırdın taşlarımı
bilmiyorsun ki;
oynayınca biraz taşlar,
akıyor yaşlar!