perdelerini istediğin kadar aç, artık içimde bir mezarın bile yok senin.

veda ederken bari, ayıp olmasın diye, siyah ojelerini silmeliydin

yaşlarımı sildikten sonra,
arkama bakmadan başka bir odaya geçerim
seni görmemi sağlayan bu oda,
ancak bir günde bir kez zarar verebilir bana

aynanın karşısında,
gözlerimden akan simsiyah yaşlara bakarım
nasıl da dağıtabilmişsin ama beni!
ben bile tebrik ediyorum seni
nasıl da umursamazsın ama!
perdelerin hep açık bana

klişeleri sevmediğimi bilmene rağmen,
kıpkırmızıya boyadığın dudaklarına bakarak
'beni sevdiğini sanmıştım'
dedirttin bana
söylesene,
senden nefret ederken,
neden kendimden de nefret etmemi sağladın?

gülüyordun her dediğim şeye,
'aptal çocuk' diye geçiştiriyordun
bir an için,
omuzlarıma değen dudakların,
saçlarıma dokunan ellerin
senin olmadığına inandırdım kendimi
ettiğin vedaya bakıldığında,
hak vermelisin buna
bir gün önce siyah ojeli tırnakların yanaklarımda gezinirken;
bir gün sonra yine aynı tırnaklarla
'aptal çocuk' diyordun bana

gitmene rağmen,
açık olan perdelerinden
'sizi' izlememe izin veriyorsun
unutmama imkan bile vermeyen
acımasız ruhunu,
hâlâ neden istediğimi anlayamıyorum