"Tae မင္းေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား တကယ္သတိမရတာလား"
"ငါ အသက္၁၃နွစ္တုန္းက မိသားစုနဲ့အတူ အေပ်ာ္ခရီးးထြက္ခဲ့ျကတယ္ အျပန္လမ္းမွာကုန္တင္ကားတစ္စီးနဲ့တိုက္မိျပီးကားကေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္ ငါတစ္ေယာက္တည္းအသက္ရွင္နိုင္ခဲ့တယ္ ဒါမယ့္ ငါဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူး ငါ့ငယ္ငယ္ကအေျကာင္းေတြအားလံုးကိုေမ့သြားတယ္ ငါခုျပန္မွတ္မိလာတာ ဒီလက္ကလက္စြပ္ေလးပဲရွိတယ္"
Taeရဲ့ညာလက္သန္းမွဝတ္ထားတဲ့ပန္းေရာင္လက္စြပ္ေလး
"Taeမင္းေျပာတာေတြကတကယ္လား"
"ဟုတ္တယ္"
"အီးဟီးဟီး ေတာင္းပန္ပါတယ္ Taeမင္းအေျကာင္းဘာမွမသိဘဲ အထင္လြဲမိလို့"
Taehyungကိုျပန္ဖက္ျပီးငိုတဲ့Jimin
Taeလည္္းJiminကိုျပန္ဖက္လိုက္ျပီး
"ငါလည္းေတာင္းပန္ပါတယ္ မင္းကိုမမွတ္မိနိုင္ခဲ့လို့"
"ဟင့္ အင္းTaeေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး
Taeအမွားမွမဟုတ္တာ"
TaeကJiminကိုရင္ဘတ္ထဲကထုတ္လိုက္ျပီး
မ်က္ရည္ေတြကိုသူ့လက္ေလးနဲ့သုတ္ေပးလိုက္တယ္
"အိမ္ျပန္ရေအာင္ မင္းကိုလိုက္ပို့ေပးမယ္"
Taeရဲ့လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္တဲ့Jimin
"Taeဘာမွမစိုးရိမ္နဲ့ေတာ့ ဒီေန့ကစျပီး မင္းအတိ္တ္ေတြျပန္မွတ္မိေအာင္ငါကူညီေပးမယ္"
"Imm"
"ဒီမွာျကည့္ငါ့မွာလည္းလက္စြပ္ရွိတယ္ ေတြ့လား
လက္စြပ္ကငါတို့ ကတိနဲ့လည္းပတ္သတ္ေနတယ္
ဟုတ္သားပဲTaeမွမမွတ္မိေတာ့တာ"
တေယာက္တည္းေျပာျပီး မ်က္နွာေလးညွိဳးက်သြားတဲ့Jimin
"ငါျပန္မွတ္မိေအာင္ျကိုးစားပါ့မယ္"
"Imm ငါလည္းကူညီေပးမွာေပါ့"
ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပံဳးသြားတဲ့Jimin
'Awwလူေတြအေျပာင္းအလဲမွန္တယ္ဆိုတာတကယ္ပဲကိုး'
Taeေတြးမိေလသည္
သူ့လက္ကိုဆြဲကာ ကေလးတစ္ေယာက္လိုေပ်ာ္ေနတဲ့Jiminကိုျကည့္ျပီးTaeဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္
