"ဂြ်န္! ဟယ္ရင့္တူေလးေရာက္လာၿပီ"
"ႏႈတ္ဆက္လိုက္ထယ္.. သားရဲ႕ဦးေလး"
"ထယ္ေယာင္းပါ"
ေဂ်ာင္ဂုဖတ္လက္စစာအုပ္ကိုစားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးကိုအကဲခတ္မိတယ္။
ခႏၶာကိုယ္ကပိုသည္မရွိလိုသည္မရွိအေနေတာ္။ အသားအရည္ကျဖဴစုတ္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အညိဳဘက္ေလးအနည္းငယ္သြားတယ္။ ရႈပ္ပြေနသေယာင္ထင္ရတဲ့ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ေလးေတြကမ်က္ႏွာရဲ႕သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ကိုဖံုးထားေပမဲ့ ေတာက္ပတဲ့မ်က္ဝန္းတစ္စံုကိုေတာ့မဖံုးအုပ္ႏိုင္။
ဒီေလာက္ျပည့္စံုတဲ့လူသားဒီကမာၻေပၚမွာတည္ရွိေနသည္ကို သူဘယ္လိုေၾကာင့္အခုမွသိရသလဲလို႔ ေဂ်ာင္ဂုမွာအေတြးတစ္ခ်က္ဝင္သြားရတယ္။
"ဂြ်န္.. ထယ္ေယာင္းက၂လေလာက္ပဲေနမွာပါ
ၿပီးေတာ့ သူကသူ႔ဘာသာေနတတ္တဲ့ကေလးပါ
ဂြ်န္႔ကိုမေႏွာက္ယွက္ေစရပါဘူး
ဂြ်န္ကအဲ့လိုႀကီးစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ကေလးလန္႔သြားမွာေပါ့"
ဟယ္ရင္ေျပာမွပဲလက္ေတြ႕ကမာၻကိုျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ ဟိုေကာင္ေလးကေတာ့ျဖင့္အေပၚထပ္ကသူေနရမဲ့အခန္းကိုတက္သြားေလၿပီ။
"ငါလည္းအိမ္မွာသိပ္ေနတာမွမဟုတ္တာ ဟယ္ရင္ရာ
မၾကည္ၾကည့္နဲ႔ၾကည့္တာမဟုတ္ပါဘူး
ေကာင္ေလးကထူးျခားလို႔"
"အမယ္ အမယ္
ဘယ္တုန္းကမွမလႈပ္ခတ္ခဲ့တဲ့ CEOႀကီးဂြ်န္ေဂ်ာင္ဂုရဲ႕ႏွလံုးသားႀကီး လႈပ္ခတ္ေနၿပီလား"
"ေပါက္ကရေတြ ဟယ္ရင္ရာ
သူကမင္းရဲ႕တူ၊ မင္းကငါ့ရဲ႕မိန္းမ
ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြမေျပာစမ္းနဲ႔"
"ေတာ္ပါ သူမ်ားၾကားရင္တစ္ကယ့္လင္မယားေတြလို႔ထင္ေနအံုးမယ္
ကဲပါ ဟယ္ရင္သြားေတာ့မယ္
ဒီညအိမ္ျပန္မအိပ္ဘူးသိလား ေျဗာဆီမွာပဲအိပ္မလို႔
ထယ္ေယာင္းကိုစိတ္ခ်မယ္ေနာ္
ကေလးကိုမဟုတ္တာေတြမလုပ္နဲ႔"
"သြားေတာ့ ကင္မ္ဟယ္ရင္
နင္ပဲမဟုတ္တာေတြေျပာေနတာ"
ဟယ္ရင္ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ဖတ္လက္စစာအုပ္ေလးကိုျပန္ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ခုနကေလာက္စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းေတာ့..။
