ဒီေန႔နဲ႔ဆိုတီေလးမရွိတာ၆ရက္ေတာင္ရွိၿပီ။ လူႀကီးေရာသူေရာ ညေန၆,၇နာရီေလာက္မွအိမ္ျပန္ေရာက္ၾကတာမို႔ ဘာမွေတာ့ေထြေထြထူးထူးျဖစ္တာမရွိ။ ဘာမွေထြေထြထူးထူးမျဖစ္တာက ဟိုလူႀကီးရယ္ပါ။ ထယ္ေယာင္းေလးကေတာ့သူအနားကိုနည္းနည္းေရာက္လာတာနဲ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာကုလားဘုရားပြဲေတြေရာ၊ EDMပြဲေတြေရာက်င္းပကုန္တာ။
အခုေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ၾကမ္းျပင္မွာျပန္႔က်ဲေနတဲ့ဖန္ကြဲစေတြကိုေကာက္ေနရသည္။ လူႀကီးကေတာ့မနက္အေဒၚႀကီးလာမွလုပ္ခိုင္းလိုက္မယ္လို႔ေျပာေပမဲ့ မေတာ္လို႔ညဘက္ လူႀကီးေရေတြဘာေတြထေသာက္လို႔တက္နင္းမိမွာမ်ိဳးကိုသူမလိုလားပါ။ အိမ္မွာဆိုအိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ တံျမက္စည္းေတာင္မကိုင္ဖူးေပမဲ့လူႀကီးအတြက္ဆိုအိမ္သာလဲေဆးမဲ့ထယ္ေယာင္းေလးပါ။
"ထယ္ေယာင္း"
"အမေလး!"
ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ကိုယ့္ကိုေတြ႕ရင္ဒီေလာက္ေတာင္လန္႔ျဖန္႔ေနသလဲမသိ။ ခ်စ္စရာေကာင္းတာေတာ့ေကာင္းတာေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုးလန္႔ေနတာ ဂြ်န္ေဂ်ာင္ဂုကရုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔လဲမဟုတ္။
"ကေလး!"
လက္ႏုႏုေလးမွာေသြးေလးေတြထြက္လို႔။ လက္စသတ္ေတာ့ခုနကက်ကြဲသြားတဲ့ဖန္ကြဲစေတြကိုကုန္းေကာက္ေနတာကို။ ေက်ာေပးထားေတာ့ဘာလုပ္ေနမွန္းမသိလိုက္ဘူး။ မေကာက္ပါနဲ႔လို႔ေျပာတာကို ဒီကေလးကေတာ့။
"မလုပ္ဖူးတာေတြကို ဘာကိစၥေလၽွာက္လုပ္ေနတာလဲ
က်စ္ ေသြးေတာင္ထြက္သြားၿပီေလကြာ"
"လူ.. လူႀကီး"
"လာလာ ေရေဆးၿပီး
ေဆးထည့္ရမယ္"
ဧည့္ခန္းထဲထိေတာင့္ေတာင့္ႀကီးပါလာၿပီး ေဆးယူၿပီးျပန္လာေတာ့လဲပံုစံမပ်က္နဲ႔ပင္။
"ကေလး.. ကေလး"
"လူ..လူႀကီး ထယ့္ကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တာလဲဟင္"
ေဩာ္ ဘာမ်ားလဲလို႔။ လက္ရွၿပီးေသြးထြက္သြားတာကိုလန္႔သြားတယ္ထင္တာ။
"ဘာလဲ ကေလးမို႔လို႔ကေလးလို႔ေခၚတာ
ထူးဆန္းလို႔လား က..ေလး..ရဲ႕"
