DUM SPİRO SPERO
(Nefes aldığım sürece umudumu yitirmeyeceğim)
Hiç yüzünü görmek istemediğiniz, sesini bile duymak istemediğiniz insanlar oldu mu hayatınızda?
Zihninizde ölü olan birinin gerçek dünyada yaşaması canınızı sıktı mı?
Şuan yaşadığım şeyler bu soruların karşılığı. Ben zihnimde öldürmeyi bile istemediğim biriyle aynı ortamdayım.
Bilmiyorum belki de umursamamamalıyım. İçimde ona karşı öyle büyük bir öfke var ki asla bitmeyecek cinsten.
O benim Hayat Ağacımdı. Zümrüdü Anka hikayesini okuyanlar bilir Zümrüdü Anka kuşu Hayat Ağacı olmadan yaşayamaz. Beni, Zümrüdü Anka kuşunu Hayat Ağacısız bıraktı.
Zümrüdü Anka gibi ölmedim belki ama Yaşam Ağacımla birlikte yaşama sevincim de gitti.
On üç yaşındaki küçük ruhum bir anda yetmiş yaşına geldi. Ben gerçek anlamda büyüdüm. Kimsenin sonsuza dek yanımda kalmayacağını herkesin birgün gideceğini öğrendim.
Öğrendikçe insanlara inancımı kaybettim ve ben insanlığımı kaybettim.
İnsan ne zaman insanlığını kaybediyor biliyor musunuz?
Umudunu, güvenini, inancını yani insanlığa dair güzel şeyleri insanlarda göremeyince.
En kötüsü de ne biliyor musunuz? Herkes gitse bir tek o kalır dediğiniz insanlardan yediğiniz darbeler. Bilmiyorum belki de bunu tecrübe etmediniz daha yada benim gibi öyle güzel tecrübe ettiniz ki böyle bir ırkın içinde olacağıma boşlukta sürüklenirim daha iyi dediniz.
Ben boşlukta sürüklenmeyi seçtim. Nereye gideceğimi bilmeden öylece sürüklenmek istedim. Ama ona bile izin vermediler. Ben akışına bırakmak istedikçe önüme engel koydular. Öylece sürüklenip sonsuzluğa karışmak istedim sonsuzluğuma engel oldular.
Şuan bu yazıyı okuyup beni haklı bulan insanlar olduğuna inanıyorum ve size sesleniyorum.
Boşlukta sürüklenmenize izin vermiyorlarsa siz de kendi boşluğunuzu yaratın. İnsanların sahteliğinden, yalancılığından uzak bir sonsuzluk yaratın. Siz nasıl mutlu oluyorsanız sonsuzluğunuz ona göre şekil alsın ve siz daima mutlu olun.
***
Kapımın tıklatılmasıyla düşüncelerimden sıyrıldım. İçeri girecek kişiyi tahmin ediyordum.
Çekingen bir sesle "Girebilir miyim?"
diye sordu.
Hayır desem yine girecek biliyorum çünkü onu okudum ben.
Yanıma oturdu ve konuşmaya başladı
"Kızım, Serçem, biriciğim. Bak biliyorum bana kırgınsın. Haklısın da ama artık seninle böyle olmaya dayanamıyorum annem. Senden af diliyorum n'olur affet beni, eskisi gibi olalım sen yine bana Hayat Ağacım de, ben yine saçlarını öreyim. Her şey eskisi gibi olsun."
Cevap vermemi bekler gibi yüzüme baktı. Affetmek o kadar kolay mıydı?
Özür dilemekle hallolur muydu her şey? Kalbimdeki kırıklar iki kelimeyle birleşir miydi? Bunların hepsinin cevabı hayır.
"Bak tamam affetmek istememeni anlıyorum haklısın. Ama bana şans vermeni istiyorum kızım. Her şeyin daha güzel olacağını sana kanıtlayacağım."
Odadan çıktığından bile haberim olmamıştı.
Bu kalbimdeki minik ateş böceği umut mu getirdi bana?
Umut etmeyi ne zaman bıraktım biliyor musun küçük ateş böceği? O mektubu okuduğum zaman.
Ben öyle umut dolu bir çocuktum ki babamın bile geri geleceğine inanırdım. Oysa o ölmüştü ama ben yine de geleceğine inanırdım.
Babasının geleceğine inanan o küçük çocuk annesinin de geleceğine inandı. Her seferinde her şeyin güzel olacağına kendini inandırdı. Ama umut denen şey bir kere çıktı mı ruhtan bir daha geri dönmüyor. Ne kadar kendini avutmaya çalışsa da annesinin de babası gibi sonsuza dek gelmeyeceğini biliyordu.
Annemin cümleleri kafamın içinde yankılanıp duruyor.
'Saçlarını yine öreyim eskisi gibi'
Eskisi, eski ne kadar acı verici bir kelime değil mi? Tüm güzel şeyler eskide kalır hep. Bize sadece güzel şeyleri 'eskisi gibi' yapmak kalır.
Her şey eskisi gibi olabilir mi?
Ben eskisi gibi umut dolu çocuk olabilir miyim yeniden? Sen o küçük çocuğu bırakmayan kadın olabilir misin? Cevabı olumsuz olan soruları sorduğumun farkındayım. Onu asla affetmeyeceğimin de farkındayım.
Selam güzel Anka kuşları! Nasılsınız? Beni sorarsanız çok iyiyim. Yorumlarınızı okudukça daha iyi oluyorum:)
Bölümle ilgili düşüncelerinizi alayım
Karakterlerle ilgili düşüncelerinizi alayım
Buraya da kehribar gözlümü övün hdksudhjdud
Sizi Seviyorum
💜💜💜
