Giray'dan, günlüğü okumadan önce;
“Meyra, aç kapıyı!” Günlerdir benimle görüşmeyen, telefonlarıma da mesajlarıma da bakmayan kızın kapısına dayanmıştım şimdi.
Sahi, neden yapmıştım? En yakın arkadaşım beni öpüp kaçmış ve ben hiçbir şey yapamamıştım.
Utandığı için miydi bu tavırları? Pişman olduğu için miydi?
“Meyra, sana diyorum aç artık!” Kapı yavaşça açıldığında ve arkasında Yeliz ablayı gördüğümde, daha doğrusu yaşlı gözlerini gördüğümde yerimde durdum kaldım.
“Yeliz abla?” Hiçbir şey demeden bana sarılışı, birkaç dakikanın ardından beni eve alışı ve Meyra'nın odasına sokması...
Ben daha ne olduğunu anlayamamışken önüme bir defter bırakması ve üzerine de ufak bir not bırakması.
“Okuduktan sonra notu aç oku oğlum.” Başka bir şey demeden odadan çıkan Yeliz ablanın ardından odaya baktım. Meyra'nın kokusunun sindiği odaya. Her yerde olan fotoğraflarıma.
Sonra önümde ki deftere döndü bakışlarım. Okumam mı gerekiyordu? Ama bu Meyra'nın günlüğüydü. O neredeydi?
°°°
Eveet finale geliyoruz. Bir sonraki bölüm final.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yanlış Biriyle Doğru Hikaye
Conto••• Kaçıp giderken anılardan, Uyandım nefesinde. Hayallerimde doğmuş bir ruh var, Yaşattığım bedenimde. Cesaretim yok artık anla, Üzülmeye yok cesaretim. Avunuyorken aynı yalanla, Koşulsuz esaretim... •••
