𝙒𝙧𝙤𝙣𝙜 𝙥𝙚𝙤𝙥𝙡𝙚

Κεφάλαιο 37

Γαμω εκείνη τη μέρα στα σκαλοπάτια.
Σου έλεγα τι νιώθω δεν με κοιταξες στα ματι. Δεν με κοιταξες καθόλου, εγω δεν επερνα ανασα. Γαμω τη πουτανα εκλαιγα 2 μήνες στάνταρ.
_________________________________________

"Καλος την όμορφη" ειπε ο Χαρης και με φίλησε.

"Στις 8 και μισή πρέπει να είμαστε πίσω" του ειπα και εβαλα τα χερια μου πανω στα γόνατα μου.

"Συμβαίνει κατι;" ρωτησε.

"Οχι" απάντησα άχρωμα.

"Καλλίστη λεγε" επέμεινε.

"Χαρη τελείωνε! Ή παμε σπιτι σου ή ασε με εδω να περιμένω τον πατερα μου να έρθει να με παρει"

"Προσεχε πως μου μιλας" ειπε δυνατά "Και καταρχάς, τι στο διαολο εχεις παθει; ηρθα χαρούμενος εδω επειδή θα σε έβλεπα και εσυ συμπεριφερεσαι ετσι"

"Έγραψα χάλια στο τεστ" ειπα και κατεβασα το κεφαλι μου.

"Και ξεσπας πανω μου;!"

Εχει δίκιο γαμωτο.

Επιασα το χερι του και τον κοίταξα.

"Συγγνώμη ειμαι πολυ φορτ-" σταμάτησα οταν απομάκρυνε το χερι του γρήγορα και το εβαλε στο τιμόνι.

Ξυφισηξε βρίζοντας σιγανα και εβαλε μπρος στο αμαξι.

Το αμαξι άρχισε να κινείτε γρήγορα και δεν γυρισε ούτε για ένα δευτερόλεπτο να με κοιτάξει.

Τον κοιτούσα επίμονα μπας και γυρίσει αλλα εκεινος κοιτούσε ευθεία στφιγκοντας το τιμόνι δυνατα.

Γυρισα το κεφαλι προς το παράθυρο και κοιτούσα τον δρομο.

Πως τα εκανα παλι ετσι;

Ξεφυσιξε μερικές φορές αλλα δεν γυρισε να με κοιτάξει.

Σταματήσε το αμαξι και γυρισε να επιτελους να νε αντικρίσει.

Κοίταξα τριγύρω και ειδα πως δεν είχαμε πάει σπίτι του. Ειμασταν παλι σε εκείνη την παραλία που παμε συνέχεια.

Ίσως πια αυτό να είναι το μερος μας.

Αμα δεν τα κανεις εσυ  μαντάρα και συνεχίζετε να είστε μαζι. Μου υπενθυμίζει το υποσυνείδητο μου.

"Γιατι δεν πήγαμε σπίτι σου;" ρωτησα χαμηλόφωνα.

Φοβαμαι για την αντίδραση του.