Μη γυρίσεις τροχέ μου ,
αυτο το γαμημενο πρωινό, όπου η δυστυχία είναι η μόνη λέξη που μπορει να περιγράψει ουσιαστικά το τι νιώθω.
Ποτέ θα γινεις αρκετή ; Με ρώτησε ο εαυτός μου και εσπασε σα καθρέφτης που αντανακλά στη κολαση.
Μη γυρίσεις τροχέ μου , φαύλος ο κύκλος και πάλι η θλίψη θα κυριέψει το άδειο από αγάπη κορμι μου.
Εμείς οι ποιητές γραφουμε , όσα οι κοινοί θνητοί ντρέπονται να πουν .
Ντρέπομαι να πω!
Φοβάμαι να μιλήσω για την αγάπη μου και αυτή με πνιγεί .
Ντρέπομαι να μιλήσω για την αγάπη μου , γιατί δε νιώθω αρκετή για να τη ζήσω .
Μαλλον είμαι θνητή και οχι ποιήτρια ή ισως μια ποιήτρια που δε βρήκε το δρόμο της ακόμα .
Μια ουτοπική προδιάθεση διαρρέει τα σώθηκα μου και ισως αποψε πάψω να ελπίζω .
Βήματα προς την εσωτερική γαλήνη και τη χαρά.
Σε ένα αδιέξοδο δρόμο!
