ရင္ဘတ္ခ်င္းထိေနတဲ့အေနအထားမွာ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ေနတဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕ေမာပန္းမႈေတြ အနည္းငယ္ၿငိမ္သြားတဲ့အခ်ိန္ၾကမွ ရိေပၚသူ႔ကိုလႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာေတာ့ မိုးေရစက္တစ္ခ်ိဳ႕ကကပ္ညိလို႔။ အခုထိလည္းမိုးကခပ္ဖြဲဖြဲက်ေနတာမို႔ ရိေပၚက ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကိုဆြဲၿပီးေအာက္ထပ္ကိုေျပးဆင္းတယ္။
ေအာက္ဆံုးထပ္ကlobbyကိုေရာက္မွ ဆြဲထားတဲ့လက္ကိုလႊတ္ေပးကာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕အက်ႌေပၚကေရစက္ေတြကိုခါထုတ္ေပးျပန္တယ္။
"အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ရမလား"
"ဟင့္အင္း ငါ့မွာကားပါတယ္ေလ"
"အာ…ဟုတ္သားပဲ"
ရဲတက္လာတဲ့ရိေပၚရဲ႕နားရြက္ဖ်ားေတြေၾကာင့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ႀကိတ္ျပံဳးလိုက္တယ္။
ဒါကဝမ္စူပုတ္ေလး႐ွက္သြားတာေပါ့။
"အကိုေလး"
ဒ႐ိုင္ဘာဦးေလးႀကီးနဲ႔လံုျခံဳေရးဝန္ထမ္းကရိေပၚ႐ွိရာကိုအေျပးေရာက္လာပါတယ္။
"အျခားဝန္ထမ္းေတြအကုန္ျပန္သြားၿပီး အကိုေလးထြက္မလာေသးလို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝင္လာလိုက္တာ"
ရိေပၚကဒ႐ိုင္ဘာႀကီးကိုေခါင္းတစ္ခ်က္ညိမ့္ျပၿပီး ေ႐ွာင္းက်န္႔ကိုျပန္ၾကည့္တယ္။
"ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္"
"ကားပါကင္အထိအတူတူသြားမယ္ေလ"
ရိေပၚနဲ႔ယွဥ္ရက္လမ္းေလ်ွာက္လာေပမယ့္ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကအၿငိမ္မေန။ ေဘးကေနလႈပ္စိလႈပ္စိလုပ္ေနတာကိုမ်က္လံုးေထာင့္ကျမင္ေနရတာေၾကာင့္ အေသအခ်ာလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူကရိေပၚနဲ႔ေျခလွမ္းညီေအာင္ညႇိေနတာ။
ရိေပၚဘယ္ေျခဆို သူလည္းဘယ္ေျခ၊ ရိေပၚညာေျခဆို သူလည္းညာေျခလွမ္းၿပီး သူ႔ဟာသူသေဘာက်ေနျပန္တယ္။
ေခါင္းကိုေအာက္ငံု႔ျပီးေျခေထာက္ေတြကိုသာအာရံုစိုက္ထားတာေၾကာင့္ သူ႔ကားနားေရာက္လာတာကိုပင္သတိထားမိပံုမေပၚ။
