ပံုမွန္ဆိုရိေပၚရဲ႕ေဖေဖကသိပ္ကိုပါးနပ္တဲ့လူတစ္ေယာက္၊ ရိေပၚတကၠသိုလ္တုန္းကယြမ္ယြမ္နဲ႔ကိစၥကိုပဲၾကည့္။ ဒီတစ္ေခါက္လည္းေ႐ွာင္းက်န္႔နဲ႔ဒိတ္ေနလားဆိုတဲ့သံသယေတြကိုရိေပၚကသိပ္ေၾကာက္မိခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ဘဲေဖေဖ့ကိုလွည့္စားလိုက္ႏိုင္တယ္။ ပညာ႐ွိသတိျဖစ္ခဲတဲ့။ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ရယ္၊ ဂုဏ္သိကၡာထိခိုက္ေစတဲ့ကိစၥမ်ိဳးကိုရိေပၚကဒီတစ္သက္လံုးဝလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ယံုၾကည္မႈရယ္ေၾကာင့္ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕သတင္းေတြကိုေကာလဟာလသက္သက္လို႔သာလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကိုအျပံဳးတစ္ပြင့္နဲ႔ျငင္းဆိုျမဲ၊ျငင္းဆိုဆဲ။
မေတြ႔ၾကတဲ့ရက္ေတြမွာရိေပၚကသူ႔ကိုယ္သူဆင္ျခင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္အရာရာက႐ႈပ္ေထြးေနတုန္းပဲ။ သူ႔ရဲ႕႐ႈပ္ေထြးမႈေတြကိုထပ္ၿပီးေလာင္စာျဖည့္ေပးတဲ့ကိစၥတစ္ခုက နန္းယြဲ႔ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုၿပီးေဖေဖေျပာလာတဲ့ညေနကစတင္တယ္။
"ဟိုတေလာတုန္းကေတာင္ဦးေလးဖန္းနဲ႔ေတြ႔ေသးတယ္ေဖေဖ၊ နန္းယြဲ႔ကိုလည္းရံုးခ်ဳပ္မွာအလုပ္ေပးမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္"
"မဟုတ္ရင္ေတာင္ ေဖေဖကနန္းယြဲ႔ကိုရံုးခ်ဳပ္မွာပဲအလုပ္ခိုင္းမလို႔ေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အနီးကပ္ေလ့လာလို႔ရတာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား"
တူကိုင္ထားတဲ့ရိေပၚရဲ႕လက္ကတုန္႔ခနဲ႔ရပ္သြားတယ္။
"ေဖေဖဘာေျပာတာလဲ?"
ရိေပၚရဲ႕တအံ့တၾသျဖစ္သြားမႈကိုေဖေဖကဂ႐ုပင္တစ္ခ်က္မျပဳ။ ဟင္းခ်ိဳေသာက္ထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္႐ွဴးနဲ႔အသာသုတ္ၿပီး ရိေပၚကိုေလးေလးနက္နက္ၾကည့္လာတယ္။
"သားနဲ႔နန္းယြဲ႔ကိုေဖေဖတို႔စီစဥ္ေပးမလို႔"
ရိေပၚရဲ႕မ်က္ခံုးအစံုကခ်က္ခ်င္းကုပ္တက္သြားတယ္။
"ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ?"
"ဘာလို႔ေရာမျဖစ္ႏိုင္တာလဲ?"
ရိေပၚရဲ႕ေမးခြန္းကိုတန္ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ရဲ႕စကားဝိုင္းကိုေခတၱတိတ္ဆိတ္သြားေစတယ္။
