.
SOMETIMES you are in your biggest fear.
“Happy New Year, anak!” my mom greeted. How I miss those smiles.
“Happy New Year too, even if its already 12 noon here.” I giggled. Sunddenly her smile fades and she frown.
“Kailan ka ba kase uuwi, anak?”
Natigilan ako sa tanong ni mama.
Oo nga...
Kailan ba ko uuwi?
When huh?
Kasalukuyang nasa New York ako ngayon matapos mangyare ang gabing iyon.
Ang gabing pilit kong kinakalimutan.
It's been a year since what happened before.
It was my nightmare.
Literally.
“Anak...” my mom called me, napansin niya yatang nag iba ang mood ko. “I'm sorry.”
“No, ma, its okay.” agaran kong sabi.
“Ma, may gagawin pa po ako, mamaya na lang ulit. Happy new year ma, I love you, take care! Muah!” sabi ko at agad na pinatay ang tawag.
Hindi ko gustong maalala iyon, pero kahit anong pilit kong libangin ang sarili ko, kusa kong naaalala. At wala akong magawa kundi umiyak ng umiyak.
Umiyak lang, hanggang sa mapagod ang mga mata ko.
Napakahina ko.
Hanggang ngayon iniisip pa rin kita.
Hanggang ngayon iniiyakan pa rin kita.
Hanggang ngayon mahal pa rin kita.
At hindi ako mauubusan ng hanggang ngayon, kase hanggang may oras ako, mamahalin pa rin kita kahit masakit na.
Kahit ikakadurog ko, bumalik ka lang.
Pero napakaduga mo.
Ang dali-dali lang para sayo na bitawan ako, samantalang heto ako.
Kapit na kapit sayo, hanggang ngayon.
Everyday was my bare living.
“Sis, tama na yan.” I invited my friend to go to the near bar at 2pm just to save my self for crying. Alam kong iiyak lang ako maghapon kung mananatili lang ako sa bahay. I prefer drowning myself in a alcohol than drowning myself crying in a whole day.
“Why?” I asked her giggling.
“Isang case mo na yan.”
“Ang oa, pang lima ko pa lang.” ni hindi pa nga ako nalalasing.
“Nadala lang ako. Remember na halos ubusin mo ang alak dito at umiyak ka ng um-”
“Shut up, Sarah.” I stop her before she tells my whole history.
