_Zawgyi_
ဒီေန႔က Seoul မွာေနာက္ဆံုးေနရမည့္ ရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ မျပန္ခင္ The National Museum of Modern and Contemporary Art သို႔သြားရန္ျပင္ဆင္လိုက္သည္
ဒီလိုေနရာမ်ိဳးဆို လူႀကီးကသိပ္သေဘာက်တာ မဟုတ္လား
Museum ကိုေရာက္ေတာ့ လူကမရွိသေလာက္ပင္ ေအးေဆးတိတ္ဆိတ္လွသည္
လက္ရာမ်ားကို ကိုယ္ဥာဏ္မွီသေလာက္ ခံစားပံုေဖာ္ရင္း ဟိုေငးသည္ေငးျဖင့္
တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ေတာ့ အေငးလြန္ကာ လူတစ္ေယာက္အားဝင္တိုက္မိေလးသည္
*ေအာ္ ငါ့နွယ့္ေနာ္ ကန္းခ်က္က လမ္းအက်ယ္ႀကီးရွိတာေတာင္ သူမ်ားကိုဝင္တိုက္ရတယ္လို႔*
စိတ္ထဲတြင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္က်ိန္ဆဲရင္း
'ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္'
ကို႔အရပ္က သူ႔ခ်ိဳင္းေလာက္သာရွိသာမို႔ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ေသခ်ာမျမင္ရေပ
'ထပ္ေတြ႕ၾကျပန္ၿပီေနာ္'
ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ကိုယ့္ကိုၿပံဳးျပေနတဲ့လူႀကီး
'ပန္းခ်ီေတြကို သေဘာက်တာလား'
'အဲ့ေလာက္လဲမဟုတ္ပါဘူး'
'ဒါေတာင္ျပခန္းထိ လာတယ္ေရာ
ေတာ္ရံုသေဘာက်တဲ့သူေတြက ဒီေလာက္ထိအလုပ္ရႈပ္မခံၾကပါဘူး'
'တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္လာခဲ့တာ
သူကဒီလိုေနရာမ်ိဳးေတြဆို သေဘာက်တယ္ေလ အဲ့တာေၾကာင့္ေတြ႕လိုေတြ႕ညား လာခဲ့တာ'
'ေတြ႕ၿပီလားသူ႔ကို'
'အင္း'
'ၾကည့္ရတာသူက မင္းအတြက္အေရးပါတဲ့ပံုဘဲ'
'ဒါေပါ့ သူကညီမအတြက္အရမ္းအေရးပါတယ္
ညီမအတြက္တင္မဟုတ္ဘူး လူအမ်ားစုအတြက္ကို သူကအေရးပါတယ္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့သူကို သူကလမ္းျပေပးခဲ့တယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခ်စ္တတ္ၿပီး တန္ဖိုးထားတတ္ေအာင္လဲသင္ေပးခဲ့တယ္ အဓိပၸါယ္မဲ့ရွင္သန္ေနတဲ့ ဘဝမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ရွာေတြ႕ဖို႔ ကူညီေပးခဲ့တယ္ ညီမရွင္သန္ေနတာဟာ သူေၾကာင့္ဘဲ ညီမအျမတ္ႏိုးရဆံုးလူသား ဆိုလဲမမွားဘူး'
