Yıl 3162. Teknoloji oldukça ilerledi ve robotlar yapılmaya başlandı. İnsan gibi düşünebilen, duyguları olan, yemek yiyip uyuyabilen robotlar. Kısacası insandan tek farkı mekanik olmaları. Bu robotların asıl amacı yalnız insanların arkadaşı olmak. İnsanların sayısı en son savaştan sonra iyice azaldı. Kendilerini kimsesiz hissedip hayatına son verenler oldu. Ve bu sebepten dolayı bu robotlar üretilmeye başlandı.
Nakahara Chuuya arızalı olduğunun farkındaydı. Sistemindeki bir bozukluktan dolayı her yıl 31 Aralık gecesinde tamamen sıfırlanıyor ve her şeyi unutuyordu. Bu yıl 4.yılı olacaktı dazai ile geçirdiği. Tabi hatırlasaydı... Bunu ona dazai söylemişti. Her yıl herşeyi unutuyor ve baştan tanışıyordu onunla. 1 hafta kalmıştı yeniden her şeyi unutmasına.
Dazai Osamu az sayıda kalan insanlardan biri. Ölmek istemesine rağmen bunu yapmamıyor çünkü ona engel olmak için bir robot verildi. Belki yalnızlığını biraz da olsa unutur diye. Chuuya'nın arızalı olduğunun farkında ama geri verip yeni bir robot almak istemiyordu. Gerçek bir insan olmadığını bildiği halde seviyordu onu. Yaşamayı isteyecek kadar.
Chuuya karar vermişti. 31 Aralık geldiğinde hiçbir şey olmamış gibi etrafı süsledi. Dazai'ın eve gelmesini beklerken kendine şarap doldurdu ve içmeye başladı. Tadını alamamasına rağmen boğazından akarken verdiği hissiyatı seviyordu. Kendi kendine düşüncelere dalmıştı ki kapı sesiyle irkilip kendine geldi. Dazai gelmişti. Gülümsedi.
"Özür dilerim dazai. Sen benim gibi arızalı ve bozuk bir varlığı değil seni unutmayıp hep sevecek birini hak ediyorsun. Bu yıl bana yaşattığın her anı için teşekkür ederim. Daha mutlu olamazdım."
Dazai şaşkınca baktı. Ne diyordu chuuya böyle..? Neden gidecekmiş gibi konuşuyordu... Dazai için onu unutması sorun değildi. Yanında olsun yeterdi. Ona her yıl öncekinden daha güzel anlar yaşatabilirdi. Bir anda duyduğu sesle kanı dondu.
Sistem kapatılıyor.
Ve sonra yere düşen metal sesi duyuldu. Chuuya, Dazai'ın onu unutmayıp hep sevecek biriyle mutlu olabilmesi için sonsuza kadar gitmişti.
