havva âdem'i sevmiyor

ürküntü

denizlerden korkardın artha.
dalgalar o sessiz saçlarına ağır bir fırtınayla dolanır,
o ıslak gürültüsüyle her zerreni talan ederdi.
denizden korkardın ve gökyüzü seni içine çekerdi.
gök o naif gün batımıyla öylesine alırdı ki seni koynuna,
yitip giden güneşi kıskanırdım.

uzun cümlelerden korkardın artha,
o keskin ses tonunla birkaç harflik kelimeler kurardın.
son bulmamış sözler her zaman sana acı verirdi,
yaşayan insanlar seni ölülerden daha beter ürkütürdü.
bitmemiş hikayelerden korkardın,
ellerinle bir nokta koyardın başlarına.

ışıktan korkardın
karanlık bile yok edemezdi onu, öyle ağırdı.
lamban kapalı otururdun perdenin arkasında,
ışıktan korkardın artha, sen soğuktun o sıcak.
o ince kolların öylesine güzel sarardı ki geceyi,
bir yıldız gibi kirpiklerine dokunmak isterdim.