Sabah kalktığımda yüzümdeki tonla makyajın yüzüme doğru yapmış olduğu gezintiyi fark ettim. Ağladığımdandır diye düşündüm ki öyleydi. Sadece bir kez dudaklarıyla bana hayat veren adamın bir defa daha yanımda olmaması bu sefer canımı acıtmıştı. Her ne kadar sen Şebnem Gürsoy’sun desem de yine hiçbir faydası olmadığını gördüm. Çünkü kırılmıştım. İlk defa kırılmıştım.
Düşüncelerimden sıyrılıp bedenimi buz gibi soğuk duşun altına bıraktım. Bedenimden süzülen her damlanın aşk koktuğunu düşünüyordum. Onunla sevişirken de aynısı oluyordu. Sadece bir kez olacağından korkmuştum. Tek gecelik olacağından korkmuştum. Öyle de oldu.
Duştan çıkıp üstümü giyindim. Saçlarımı fönledim. Elime bir kahve aldım. Tam oturacaktım ki kapı çaldı. Açtığımda kapıyı sertçe itti ve dudaklarını dudaklarıma sertçe bastırdı. Karşılık vermek istemiyordum çünkü yine aynısı olacaktı. Ama verdim.
İntikam alırcasına dudaklarımı onunkine bastırdım. Yine başlıyorduk. Sertçe öpüşürken elinin kalçama doğru gezintiye çıktığını hissetiyordum. Avuçlarını bacaklarımda hissettiğimde dudaklarımızı ayırıp boğuk bir inleme çıkardım. Bunu yapmamı seviyordu. Nefes almama imkan bırakmayacak şekilde sertçe öpmeye devam etti. Alt dudağımı emerken aynı zamanda beni duvara yasladı.
Üstümdeki tişörtün ince askılarını sıyırdığını hissediyordum. Beni kalçamdan kavradı ve kucağına aldı. Hala öpmeye devam ediyordu. Dudaklarımın dudaklarının arasında kaybolmasını seviyordum. Alnını alnıma yasladı. “Sanırım” dedi “sanırım ben sana aşık oldum, ben sana gerçekten aşık oldum.”
