Πριν το τέλος...

ΈΛΛΗ

Η  νύχτα ήταν ζεστή παρ’όλα αυτά όταν βγήκα από την είσοδο του ξενοδοχείου ένα δροσερό αεράκι φύσηξε στο πρόσωπό μου. Αυτόματα , τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου. Ήταν πολύ περίεργη αίσθηση του παγωμένου αέρα στα μέσα του καλοκαιριού. Έριξα ακόμη ένα βλέμμα στο ξενοδοχείο. Δεν ήταν αργά και οι ένοικοί του  βρίσκονταν ακόμη στο φουαγιέ. Αναστέναξα και κάθισα στο πεζοδρόμιο. Ήταν δύσκολη  βραδιά απόψε και η μητέρα μου θα αργούσε. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με μερικούς φίλους μου, όμως όλοι έλειπαν χιλιόμετρα μακριά. Δίχως να έχω άλλο τρόπο να γυρίσω, αποφάσισα να επιστρέψω με τα πόδια.

  Αφού έβγαλα τα αθλητικά μου και τα έβαλα στο σάκο προσπάθησα να μαζέψω θάρρος. Ήξερα ήδη τη διαδρομή, εφόσον κάθε πρωί την ακλουθούσα για να φτάσω στο ξενοδοχείο. Όμως το σκοτάδι έκανε αυτή τη διαδρομή τρομακτική. Βημάτισα αργά και επιφυλακτικά προς την παραλία. Ο περισσότερος φυσιολογικός κόσμος απέφευγε τέτοιου είδους καταστάσεις, αντιθέτως εγώ έπεφτα με τα μούτρα.

  Έβγαλα μέσα από την τσέπη μου ένα σαραβαλιασμένο φακό και ξεκίνησα. Ενώ τα χέρια μου είναι κολλημένα στα πλευρά μου, το βλέμμα μου από την άλλη τρεμόπαιζε δεξιά και αριστερά. Δε ξέρω τι ακριβώς περίμενα να βγει μέσα από τις σκιές. Ίσως ένας μαύρος λύκος σε μέγεθος αλόγου ή μια πεινασμένη αρκούδα ή ακόμη ένας μανιακός δολοφόνος με μπλε καπέλο και πορτοκαλί σαγιονάρες. Οτιδήποτε και να ήταν αυτό το καλό που του ήθελα να παραμείνει κρυμμένο. Τόση ώρα όση χρειάζομαι για να φτάσω σπίτι.

  Καθώς  περπατάω σα μια ξεμωραμένη νύμφη, με ένα χαλασμένο φακό και με την πικρίλα του βραδινού μου στο στόμα. Απρόσεχτη και ατσούμπαλη καθώς ήμουν μπουρδουκλώνομαι και εξαφανίζομαι κάτω από ένα στρώμα άμμου. Ανακάθομαι και κοιτάζω τα ρούχα μου. Ένα χιλιοφορεμένο σορτσάκι  και μια μπλούζα όπως εκείνες των χίπηδων. Η οποία έδειχνε τέλεια κάτω  από τις ακτίνες του ήλιου με όλα αυτά τα χρώματα. Δυστυχώς μετά από τέτοια πτώση οποιοδήποτε ρούχο θα είχε το μαύρο του το χάλι. Τίναξα όσο πιο καλά μπορούσα τα μαλλιά  και τα ρούχα μου.

  Ετοιμάστηκα να ξεκινήσω και πάλι, όμως αντί για τη γνωστή παραλία βρισκόμουν κάπου αλλού. Ένιωθα σαν τη μικρή Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Για μένα όμως δεν υπήρχαν ούτε μαγεμένα μπισκότα ούτε κάποιο μπουκαλάκι με μαγικό φίλτρο. Έτσι αρκέστηκα στο να συνεχίσω να περπατάω, χωρίς βέβαια να έχω ένα συγκεκριμένο προορισμό.