Πριν το τέλος...

Ένα χρόνο μετά

"Ανεξήγητος παραμένει ο θάνατος της 17χρονης Ελισσαβετ Δημητρίου, οπού τον περασμένο Αύγουστο βρέθηκε σε κοματώδη κατάσταση σε απομακρυσμένη παραλία της Θάσου. Οι αρχές δεν έχουν κάποιο νεότερο, ενώ οι γονείς του άτυχου κοριτσιου αποζητούν δικαιοσύνη.
Σύμφωνα με τις Αρχες δ-"

Η Χρύσα κλείνη την τηλεόραση και γέρνει το σώμα της επάνω στο καλοδιατηρημένο καναπέ της. Δε μπορούσε να ακούσει λέξη παραπάνω. Με τα ακροδάκτυλά της τσιμπά την κορυφή της μύτης της.

«Ηρέμησε, πάει πέρασε το κακό»για ακόμη μία φορα επαναλαμβάνει το ίδιο ψεμα,που έλεγε στον εαυτό της τον τελευταίο χρόνο. Μένει εκεί για λίγο. Με τα μάτια κλειστά να μετρά τα χτυποκάρδια της. Έπρεπε να φανεί δυνατή. Δε μπορούσε να την απογοητεύσει. Ρουφάει την μύτη της και πνίγει μια υποψία λιγμού. Παίρνει μια βαθιά ανάσα και σηκώνεται. Είχε να κάνει ένα σωρό πράγματα. Είχε υποσχεθεί στο συζηγό της να πακετάρει  τα υπάρχοντα τους και να κανονίσει την μετακόμιση. Έτσι ως που να επιστρέψει απο το ταξίδι του να έχουν όλα τακτοποιηθει. Φτιάχνει τα ξανθά της μαλλιά εναν κοτσό και κατευθύνεται προς την κουζίνα.

Καθώε βηματίζει το μάτι της πέφτει πάνω σε μια παιδική κορνίζα. Είναι γαλάζια με μερικα κιτρινα λουλουδια κολλημενα σε  γυρω γυρω σε απόσταση. Ηταν δώρο για τη γιορτή της μητέρας. Σφίγγει τα δόντια της και την παίρνει στα χέρια της. Τρέμει καο φοβάται μην της πέσει και γίνει χίλια κομμάτια. Της την είχε κάνει δώρο η κόρη της όταν ήταν ακόμη στο νηπιαγωγείο. Ακόμη θυμάται το γλυκό της προσωπάκι γεμάτο χαρά και περηφάνια. Είχε φτιάξει αυτη την κορνίζα με τη βοήθεια της δασκάλας της. Και την ολοκλήρωσε τοποθετόντας μια φωτογραφία με τη μητέρα της.

Αγγίζει απαλά το στρογγυλό προσωπο της κόρης της και ενα "γιατί" σχηματίζεται στα στεγνά της χείλη. Με το ζόρι συγκραττεί τα δακρυά της καθώς φέρνει στο μυαλό της το γεμάτο ζωντάνια χαρακτήρα της.

Την μικρη και επόδυνη ονειροπόληση της διακόπτει το τηλέφωνο. Το σηκώνει χωρίς να το σκεφτεί προσμένοντας,άσκοπα, να είναι εκείνη.

«Παρακαλώ;» λεει διστακτικά.

«Η κυρία Χρύσα Δημητρίου;» τη ρωτάει μια ανδρική φωνή και η καρδιά της σφίγγεται.

«Η ίδια»

«Σας τηλεφωνούμε απο το κεντρικό Αστυνομικό Τμήμα Καβάλας.» κατευθείαν μια σπίθα εμφανίστηκε μέσα της.

«Έχουμε κάποιο στοιχείο» ρωτάει με ανυπομονησία. Ακολουθεί μια μικρή παύση.

«Δυστυχώς το τηλεφώνημά μου δεν αφορά την κόρη σας.»

«Τότε για ποιο λό-» Δεν προλλαβαίνει να ολοκληρώσει.

«Ήρθα σε επικοινωνία μαζί σας λογου του γιου σας, Χρήστου Δημητρίου.» επιτόπου η καρδιά της σταματά και αρπάζει την άκρη του τραπςζιού.

«Τι συνέβη; » ρωτά με φωνή που τρέμει.

«Τίποτα το ανησυχητικο,θα θέλαμε να περάσετε απο εδώ.»

«Καταπίνει και σιγά σιγά ξανα βρίσκει τον εαυτό της.

«Ναι φυσικά, σε λίγο θα είμαι εκει.Καλή σας μέρα» δεν περιμένει να ακούσει την απάντηση και κλείνει το τηλέφωνο.