𝔾ü𝕝𝕖𝕟 𝔸𝕕𝕒𝕞

GÜLÜMSEYEN ADAM

  Sabah uyandım ve içimde bir kasvet vardı. Sanki kötü bir şey olacakmış gibi geliyordu. En fazla ne olabilirdi ki? Ne olabilirdi... Zaten dersler berbat gidiyordu. Uzun zamandır resim de çizmiyordum. Stranger Things 'ten başka bir şey düşünmüyordum. Arkadaşlar aramda sorunlar vardı. Ailem de beni hiç anlamıyordu. Yani hiçbir şey yolunda gitmiyordu.  

  Annemin "Hadi kahvaltıya!" demesiyle irkildim ve elimi yüzümü yıkadım. Uykumu henüz alamamıştım. Gözlerim çok ağrıyordu. Hızlıca kahvaltımı yapıp evden çıktım. Okula doğru yürümeye başladım. Neredeyse yolun yarısına gelmiştim ki tüm yolu kapatan bir araba gördüm. Arabadaki kimse bir inşaatçıyla konuşuyordu. Yolun kenarından geçmeye çalıştım. Arabadaki adam çok ağır yaralıydı. Onun yeri kan olmuştu. Ve yanındaki inşaatçıyla hiçbir şey olmamış gibi konuşuyordu. Ben de adama "Beyefendi iyi misiniz?" Diye sordum. O da bana çok korkunç bir şekilde gülümsedi. Sadece kafasını salladı. Ben hızla aradan çıktım. Ben çıkar çıkmaz adam arabasını park edebilecek en yakın yere park ettikten sonra çıktı. Siyah ceketinin kapüşonunu etrafına bakınarak taktı. Ne kısmetse etrafta kimse yoktu. Aramızda en fazla 5 metre vardı. Siyah kapüşonun altından bana yine çok korkunç bir şekilde gülümsedi. Ben bir şeyler olduğunu sezdim ve hızlı adımlarla oradan uzaklaşmaya başladım. O çok yavaş adımlarla yürüyordu. 1-2 dk sonra arkama baktığımda aramızda 2 metre kalmıştı. Çok korkuyordum. Adımlarımı daha da hızlandırdım. Kalbim çok hızlı atıyordu. Nefes nefese kalmıştım. Tekrar arkama baktığımda tam arkamda ve bana o korkunç gülümsemesiyle güldüğünü gördüm. Bu sefer koşuyordum. Belki de hayatım boyunca koşmadığım kadar hızlı koşuyordum. Nefesini hala ensemde hissediyordum. Daha da hızlandım ve omzumda bir şey hissettim. Omzuma baktığımda kanlı bir el gördüm