Vast om 12 uur middernacht

Nia Steenbok 23.59

Nog een paar seconden en dan gaan alle lampen uit. Ik heb al sinds dat we buitenstaan niks meer gezegd omdat van wat ik hoorde het niet zo'n interessant gesprek vond om me zelf in te mengen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat er nog een paar seconden hoeven te komen. En 3,2,1 alle lichten vallen uit en de chauffeur roept HAPPY NEW YEAR. Ik moest van binnen erg hard lachen. We kunnen nu naar huis zei ik. Bobby vroeg aan de chauffeur of hij nu weer weg moest. Hij zei dat om kwart over twaalf hij wel echt weg zou moeten maar dat hij het gezelschap nu nog wel even leuk vond. Daarom bleef ik staan en praatte over waar hij vandaan kwam en waar hij heen moest. Bobby bleef ook staan, maar ging na een poosje op het zonnebloembankje zitten. Ze legde haar benen over elkaar en klopte op het bankje. Ik ging er maar vanuit dat ze daar mee bedoelde dat we naast haar moesten gaan zitten. Maar toen ik ging zitten wiebelde het hele bankje naar de rechterkant en donderde bijna op de grond. Het is maar goed dat er hier niet vaak mensen op zitten. Ook al was het een mooi bankje in het lichtblauw met een hartje in het midden en op de rugleuning zonnebloemen getekend die naar het hartje toe vormen en een leuning van sierlijke gevormd hout, was het toch een wiebelig rotbankje om op te zitten. We hadden het over de chauffeur. Hij vertelde dat hij Jan heet en ongeveer 15 jaar al chauffeur is, hij had een familie en woont in een dorpje dicht bij Eindhoven. Toen hij vroeg hoelang Bobby al gitaar speelde zat Bobby gehypnotiseerd naar boven te kijken. Ik vroeg waar ze naar keek en zwaaide met mijn hand voor haar ogen. Toen ze naar de stadsklok wees en naar de klok in de winkel zag ik dat allebei de klokken stil stonden. Ik keek op mijn horloge en zag dat mijn horloge ook stil stond. Jan zei dat de klok op zijn mobiel ook stil stond. Zei ik dat dat ook gek was. Alle klokken stonden allemaal tegelijk stil. En allemaal om 00:00 stonden ze niet meer te tikken. Toen Bobby nadat ze nog steeds niks had gezegd zei dat we op internet moesten kijken op de wereldklok. Zei Jan dat die ook stil stond en draaide het beeldscherm om. Hij had waarschijnlijk hetzelfde idee als Bobby, of hij kon erg snel typen. Nu pas had ik door dat mijn sjaal een eindje verderop lag. En het waaide helemaal niet eens zo hard. Ik stond op van het bankje en het ging weer heen en weer. Ik pakte mijn sjaal en nu zag ik het winkeltje van de apotheker. Het licht was uit maar de deur stond op een kier. Ik deed een paar stappen naar binnen en drukte op het knopje om het licht aan te doen. Maar het licht ging niet aan, ik deed een paar stappen en de apotheker lag half op een stoel in de hoek. mijn hart stond waarschijnlijk net zo even stil als die van de apotheker. Ik rende paniekerig naar buiten en gleed uit over de rand van de apothekerswinkel. Ik riep "Jongens!! AU en ik lag op de grond. Ze renden naar mij toe en vroegen of het goed met me ging. Waarop ik bleek zei: ''Apotheker! Stoel!" en nu was ik degene die onbegrijpelijk naar de deur wees.