„ცხოვრებაში ხომ არსებობს ისეთი ადამიანი რომელიც მთელი ცხოვრება გვახსოვს მიუხედავად იმ დიდი ტკივილისა რაც მისგან დაგვრჩა.. ასეც ხომ ხდება რომ მის სახეს , თვალებს ვერ ვივიწყებთ,, ხომ არიან ისთი ადამიაები რომელტან ყოფნისასა ერთი მთლიანობა იქმნება და მისგან შენი წასვლა სიკვდილის ტოლფსია..როცა არ გჭირდება სიტყვების თქმა ის სადაც საჭიროა, როცა თვალებით იგებს შენს წუხილს და დარდს.. ასეთი ადამიანიც ხომ არსებობს....
მერე წლები გადის და მაინც მასზე ოცნებებს ვებღაუჭებით, გვინდა ჩვენი გულიდან გოებიდან განვაგდოთ მაგრამ არა, ჩვენი სხეულის რაღაც ნახევარი ჯერ კიდევ მისი ხმით არის სავსე.. როცა დადიხარ და ათას ადამიანში ეძებ მის თვალებს , მის ხმას, მი სურნელს..
ასეთი ადამიანები მრთლა არსებობენ ნეტავ? - თუ მე გავგიჟდი.. მინდოდა გამეგო შევიშალე თ არა და ამის გარკვევაში უაზროდ დამიხარჯავს წლები... ახლაც კი თვალებს ვხუჭავ და მახსენდება ის, მისი თვალებ, ღიმილი, მისი ხმა.. ახლა როცა ასე თვალწინ დამიდგა ასე თვიდან დამინგრია ცხოვრება ახლა ვიგრძენი როგორ ძლიერი მტკიებია ეს წლები.. როგორ ძალიან დამტყობია მის გარეშე ცხოვრება... სხვა გზა არ მქონდა, ისევ მე უნდა გადამედგა პირველი ნაბიჯი....
- კარზე გაუბბედავად დავრეკე ზარი- გამარჯობა ნია, ღიმით ვუთხარი და მის სახეს ღიმილი შეეყინა..
- შენ?- ცრემლნარევი ხმით მკითხა და ედელს მიეყრდნო..
- მე. არ შემომიშვებ, ?
- რა თქმა უნდა.. მოდი ოღონდ თაია სახლში არაა, ბაჩოსთან წავიდა..
- არც მჭირდება რომ იყოს, მე შენთან მოვედი...
დივანზე გემრიელად მოვკალათდი, მისი გემოვნებით მოწყობილ სახლს თვალი მოვავლე და ცხელი ყავა მოვსვი...
- არ შეცვლილხარ- ჩუმად მიტხრა და ცრემლიანი თვალები ამარიდა, არა უფრო სწორად დავაჟკაცებულხარ, უკვე დიდი ხარ..
- მართალია. უკვე დიდი ვარ.. მაგრამ გული ისევ ისეთი დამრჩა როგორც მაშინ როცა უკან მოუხედავად წახვედი...
- არ გინდა გთხოვ..
- ნია საკმარისიაა, თვრამეტი წელი გეძებდი, განა ახსნას მაინც არ ვიმსახურებ? ახლა მაინც ამდენი წლის მერე?? შენ იცი რა იყო ჩემთვის ეს თვრამეტი წელი?? იცი როგორ ვიყავი? რამდენერ მინდოდა მეპოვე გულში ჩამეკარი და მეტქვა რომ ყველანირ დანაშაულს გაპატიებდი ოღონდ ჩემტან ყოფილიყავი, ოღონდ გყვარებოდი.. ჩემი ერთი ქცევა ცხოვრების უდიდეს ტკივილად იქცა..
- მაგრამ შენ ისევ იქ ხარ იმ სახლშ, ბედნიერად ხარ..
- ცდები.. იმ ღამეს როცა მიმატოვე, როცა ცხოვრებაზე ხელი ჩამაქნევინე,სახლიდან წავედი... იქ მხოლოდ მაშინ დავბრუნდი როცა მამაჩემი მოკლედ... ის მაინც მითხარი, ოდესმე თუ გიყვარდი? თუ მათამაშებდი? სამაგიერო გადამიხადე...
- მე....მე მიყვარდი გეგა. იმზე უფრო მეტად ვიდრე რალური სიყვარული არსებობს, უბრალოდ მომიწია რომ წავსულიყავი, ასე მოხდა, მაიძულეს რომ შენი სიყვარული დამეთმო.. მივდიოდი და ვხვდებოდი როგორ მიყვარდი, როგორ ვკარგავდი ბედნიერების წუტებს, როგორ ვიკლებდი სიცოცხლის თითოეულ წამს,, მიყვარდი და ვერ შევძელი შენი დავიწყება. მიყვარხარ და ვიცი რმ ამის დამალვას აზრი არ აქვს. მაგრამ ახა აღარაფერი შეიცვლება... ახლა გიყურებ და არ მჯერა, რომ აქ ჩემს წინ ზიხარ, არ მჯერა რომ მიყურებ მეხები მელაპრაკები.... როცა პირველად დაგინახე მივხვდი რომ ის იყავი ვისაც ვეძებდი, მერე იმ ტკივილის მერე ჩემი ბედნიერება მოვიდა, არ ვანობ გეფიცები , არაფერს ვნანობ რაც იყო, ახლა თაია მყავს, მას მამა ყავს რომელიც ასე უყვარს.. დედა ყავს რომელზეც ნაყენია... მაგრამ მან იცის როგორ მიყვარს ადამიანი რომელიხ გულისთვისაც ვიცოცხლე ამდენი წელი....
- ამიხსენი რატომ მიმატოვე, მე ხომ ყველაფერი გამზადებული მქონდა.. მანქანა გველოდებოდა...
- ახლა ვნანობ რომ ერ გავბედე შენთვის სიმართლის თქმა.ახლა ვნანობ რომ ასეთი სუსტი ვიყავი.. მაიძულეს იმ ღამეს შეენგან ქურდივივით გავპარულიყავი, ცხოვრება დაგინგრე და ამის გამო ვისჯები.. მამაშენმა შემთხვევით გაიგო ჩვენი სიყვარუის ამბავი... იმ დილით როცა წასვლაზე შემითანხმდი, ოთახში დამიჭირა და მითხრა რომ ცხოვრებას ჯოჯოხეთად მიქცევდა თუკი შენგან არ წავიდოდი... დედაჩემთან ერთად ყველაფერი დაგეგმილი ქონდათ, ჩემი ორსულობის ამბავი დედამ იცოდა, ბატონმა დიმიტრიმ მაიძლა შენგან გაქცევა, დამემუქრა თუ არ წახვალ გეგას დავაჯერებ რომ შვილს ჩემგნ ელოდები და დამიჯერებსო.. მაშინ მართლა ვიფიქრე რომ დაიჯერებდი.. რომ გარყვნილ ქალად ჩამთვლიდი....
- კი მაგრამ მე ხომ მიყვარდი..- გიჟივით წამოვვარდი ფეხზე და ტელეფონი იატაკზე დავახეთე... მე ხომ მიყვარდი ნია... ისე როგორც გიჟებს უყვართ.. ისე როგორც უყვართ პოეტებს თავისი მუზა.. მე ხომ მწავმი, მე ხომ რასოდეს შემპარვია ეჭვი შენში.. ასე როგორ გამიმეტე... ასე როგორ გამწირე... ნუთუ შორიდან მაინც არ მოგინდა მოგეწერა და გეთქვა რომ კარგად იყვი , რომ გიყვარდი....
- მაპატიე... მაპატიეე რომ ეს ყველაფერი ასე ცუდად დამთავრდა...
- ვნანობ რომ გეძებდი.. რომ მიყვარდი. ასე უარესად გადამტელე და გადამიარე ვიდრე მაშინ როცა წავედი... ვნანობ რომ გნახე, რომ მოვედი, ყველაფერს ვნანობ..
- არ წახვიდე გეგა...
- აზრი არ აქვს.. ალბად ისე ძალიან არ გიყვარდი რომ სიმართლე გეთქვა... გგონია ამით მსხვერპლი გაიღე ჩემი ბედნიერების გამო?? ცდებიი- გამწარებულმა ვუღრიალე და კარებისაკენ წავედი. შენ მე სასიკვდილოდ გამიმეტე ეს თვრამეტი წელი მოგონებებით ვიცხოვრე ადამიანს აღარ ვგავდი.. და ახლა ასე მშვიდად მეუბნები რომ დაგანიშენ... ეს რა ცხოვრებაა, ეს რა სიყვარულია... ესეთი სიყვარული დედაც მო***ან... მიმიფურტხებია შენთვის და შენი აღსარებებისთვისაც... კარბი გამოვიკეტე და მისგან წამოვედი.... კიბეებზე ჩამოვჯექი და პატარა ბავშვივით დავიწყე ტირილი რომელსაც კამფეტი არ უყიდეს .. რომელსაც უნდოდა ნაყინი და ფული არ მისცეს.... მძულდა ჩემი თავი, ჩემი გრძნობები მძულდა ყველაფერი რაც მას უკავშირდებოდა..
BINABASA MO ANG
ბოლო სიტყვა შენზეა
Romanceწიგნის პრეზენტაციაზე დაწყებული ისტორია, რომელიც სავსეა მოულოდნელობებით👀 ________ მოთხრობა აღებულია 4love.ge დან❤
