I Was Trained To Answer Calls

Chapter Two - Our Way Home

Shay's POV

Mula sa office ni boss Xian,
wala sa sariling lumabas ako sa mula roon. Hindi ko nga alam kung anong dapat kong maramdaman.
It literally felt like sacrificing my own peace.

Matagal akong naghintay sa labas ng elevator bago ito tuluyang bumukas. Ang lamig. Kahit nasa hallway na ako ay ramdam ko pa rin 'yung lamig mula sa station ko.
Basa pa kasi 'yung nag-iisa kong jacket kaya wala akong maisuot ngayon araw.

Pumasok ako sa loob ng elevator pagkalabas na pagkalabas ng mga nakasakay doon, which is limited to four dahil may mga sign sa sahig where you can only spot on.

Sumakay ako and I clicked on the "G" button, which is ground level and the close door pero bago pa man sumara ang pinto, there's a hand that made it reopen. And to my surprise, it was him. Clark. It all felt awkward. I wasn't even able to stand straight or smile.
Nang magtama ang paningin namin, mas lalo akong nailang kaya agad akong nag-iwas ng tingin.

"Ohh. Look who's here. Going home?" Tanong niya. Hindi siya pumindot sa anumang button so I think we're heading to the same floor. "Yeah. Uuwi na ako hehe". I replied shortly. Pasara na ulit ang pinto nang may isa pang pumasok. Magkatapat kami ni Clark sa pwesto namin. Habang 'yung bagong dating naman ay pumuwesto sa harapan ko.

"Ohh. Here's your team leader."
Sabat ni Clark. And that made it more awkward. Nang tinignan ko kung sino 'yung bagong dating. Siya nga. Si Adam. Shit. Bakit ba ang malas ko yata ngayong araw?

"Correction. Team leader and TRAINER. Right, Shay?" Sabat naman nito. Nakangisi nanaman 'tong isang 'to panigurado. Hindi ko na siya sinagot pa dahil obvious naman kung anong sagot. As if I have a choice.

"San ang daan mo Shay? Tutal pauwi na rin naman ako, I can give you a free ride. It's 4 AM. Wala pa yatang masiyadong masakyan niyan" Clark offered. Actually and honestly, I would like to accept the offer. Pero nakakahiya kasi dahil hindi ko naman siya kilala at mas lalong hindi ko siya close. "H-hindi na. Wag na. Nakakahiya naman sa'yo. Wag mo na kong intindihin. I can manage my way home". I replied as refusal. Hindi nagrereact si sir Adam. Mabuti naman kung gano'n.

"Nako, wag ka nang mahiya. Akong bahala sayo. Saka naexperience ko na rin dati na umuwi ng ganitong oras, isa o dalawang oras pa yata ako naghintay bago ako may nasakyan. So, ano? Sabay ka na sakin?" He reoffered. I nodded. Sasabay nalang din ako, magkano rin kasi ang gagastusin ko sa pamasahe. Sayang naman, ito libre na oh, sasayangin ko pa ba?
Kinapalan ko nalang din mukha ko. Babayaran ko nalang siya kapag nakaluwag-luwag na ako.

"Okay sige. Meet me nalang sa parking lot. Kukunin ko muna susi sa locker ko. " sabi nito. Pagkabukas na pagkabukas ng pinto ay mabilis siyang tumakbo palabas at papunta sa locker room na nandito sa ground floor. Nandito kasi ang locker room ng mga team leader at mga matataas ang posisyon sa kompanya. Nauna na akong lumabas kay Adam pero agad akong napatigil ng higitin niya ang braso ko. I tried winning myself back pero masiyado siyang malakas for that matter. "Ano bang problema mo, ha?!", maangas at pikon na puna ko sa kaniya. Hindi siya sumagot, bagkus ay hinila niya ako papunta sa parking lot. Walang masiyadong tao sa lobby dahil hindi pa nila break time or lunch time. Nang nakarating kami sa parking lot ay agad siyang may kinuha sa bulsa niya. His car keys.

"Sakay.". Utos niya. Walang kae-ekspresiyon ang boses niya pero naninindig ang mga balahibo ko sa ginagawa niya ngayon.

"Sumakay ka. Bingi ka ba?"
Muling utos nito. Sa pagkakataong ito ay mas lumakas ang tono niya, pero hindi ko pa rin mapuna kung nagagalit ba siya o pinagtitripan lang ako. I don't know how to react on this. Hindi ko magawang titigan siya.

"K-kay Clark ako sasabay.
N-narinig mo naman y-yata-"

"Don't fuck with me! Sumakay ka na. I'm not going to repeat myself.
Just go, step in." Sa pagkakataong 'to, nagawa kong tignan siya sa mata. I saw anger in his face. And I also saw his teary eyes. I don't know pero bigla akong nanghina.
Wala na akong magawa, sinunod ko nalang ang utos niya kahit hindi ko maintindihan kung bakit.
Nang makasakay ako ay sumakay na rin siya. It just took him a few seconds before starting the engine. Mabilis niyang pinaandar ang sasakyan palabas. Nakita kong tumatakbo si Clark mula sa lobby papunta sa parking lot. Shit. Nakakahiya. "T-teka. Magpapaalam muna ako kay Clark". Sabi ko rito. Pero imbis na tumigil ay mas lalo lang niyang binilisan ang pagmamaneho. Hindi ko na tuloy nagawang magpaalam kay Clark. Nakakahiya. Baka hintayin ako no' n. Bahala na nga. Ipapaliwanag ko nalang sa kaniya pag nagkita kami.

Nang mapansin ko ang daan na tinatahak namin, isang bagay lang ang napansin ko.

"This is not my way home"
I stated. This is entirely different. Sobrang layo na nito. And this is not even a shortcut. Ano bang ginagawa nitong taong 'to?

Hindi siya umimik.
Bagkus, I saw him chuckle and that made me nervous.
I don't like the way he does that.
Kinakabahan lang ako lalo.

"No. This is now, our way home"