Missing the past💫

ისევ მიყვარხარ...

გამარჯობათ! და კი არ გეჩვენებათ დიდებული ნინო დაბრუნდა კაი ვღადაობ რა დიდებული ერთი ლაწირაკი ვარ რომელსაც სიკვდილი არ სურს და მაგიტომ მუზა ეწვია....

დაა მეკოს და ჯუნის ამბებს აღარ ვაგრძელებ ეს თავი მინდა ჯიმინას და ნესას დავუთმო რადგან საგრძნობლად ცოტა რამ მიწერია მათზე ასე რომ ისამოვნეთ მიყვარხართ❤💜
___________________________________

ნესას პოვ

ელიდან როცა წამოვედი გადავწყვიტე ჯიმინი მენახა. მან მე გამანადგურა და უფლებას არ მივცემ სხვასაც დაუნგრიოს ცხოვრება.

ტელეფონი ავიღე და მასთან დარეკვა გადავწყვიტე.

-........ჯიმინ მე ვარ ნესა შენთან ლაპარაკი მინდა ახლავე!
-ახლა მაგის დრო არაა ელიმ გთხოვა არა?-ამბობს აგრესიით ჯიმინი
-არა ელი არაფერ შუაშია არც კი იცის რომ მე შენთან მოვდივარ მითხარი სად ჯანდაბაში ხარ-ყვირის ნესა
-კარგი კუნძულზე ვარ-ამბობს ჯიმინი და ტელეფონს თიშავს.

ჯანდაბა იქ რითი მივიდე.

გოგონა სწრაფად გარბის პორტისკენ და ახლოს მდგომ მეთევზეს უახლოვდება.

-გამარჯობათ შეგიძლიათ კუნძულამდე მიმიყვანოთ?
-1000 ვონი-ამბიბს უემოციოთ კაცი
-მაგრამ მხოლოდ 500 მაქვს-თქვა ნესამ და კაცს ბემბის თვალებით ჩახედა
-კარგი მოდი ჩაჯექი

ნესა ჩაჯდა და მალევე დაეწიენ ჯიმინის იახტას

-შეგიძლიათ ახლოს მიხვიდეთ? უნდა გადავიდე

კაცმა ახლოს მისწია კატერი ნესა გადავიდა იახტაზე და ჯიმინთან ავიდა

-ჯანდაბა სად მიდიხართ მე აქედან რით დავბრუნდე-ყვირის გოგო როცა უკან მიმავალ კატერს ხედავს

-რა ვქნა დაიკო შენ ნახევარი ფული მომეცი მე კი დალოდება არ მაწყობს

-ჯანდაბა-ფრუტუნებს ნესა და იაზრებს რომ ტელეფონი და ჩანთა კატერში დარჩა

-აბა რა გნებავდა ქალბატონო?-კითხულობს დამცინავად ჯიმინი.