Bir Ruh Hastası

Mazoşist

Gece 03.35

Sen yoksun baba.

Sigara da yok.

Karanlık odamda tek başımayim afra ve dört duvarı saymassak. Bu saatlerde gülmeye başlıyor yine duvarlar bana. Kafamdaki kisilikler konuşmaya başladı bile  . Kulakligim nerde benim ? Bu sesler, çığlıklar delirtiyor beni. Kulaklarımi kafamdan ayırasim var.

Masada bin çeşit hap, bir bardak da su dikkatimi çekiyor. Bu haplarin beni  intihara kadar surukleyecegini soyluyor afra . Kahkalarca guluyorum sadece . Ölü biri nasil intihar edebilir ki ? Acaba hepsini icsem uyuyabilir miyim? Elbette hemde sonsuz bir uyku fakat bunun karşılığında tanrı bana cehennem ateşini sunacak.

Gece 04.20

Sigara buldum .

Kızma baba.

Masada ki cakmak gülümsüyor o bile benden daha mutlu lan. Bir sigara yakıp fisildiyorum cigerlerime affedin. Cakmagin cikardigi kivilcimla duvarda gölgem beliriyor . Ne kadarda bana benzemiyor.Artık  ruhsal acı yetmiyor duvarları yumruklamak canımi acıtmıyor . Kendimi kesmek biraz psikopatca olabilir ama daha fazla acı lazım. Daha da fazla acı. Tüm acıları tüm duyguları bilen ama artık hissetmeyen birisiyim nede olsa. Kişilik bozukluguma birde mazoşistlik katıldı iyimi .

Gözlerim yaş ne unutmuş durumda. Ağlamak nasıl bir duygu unuttum. Ulan babam görse bu halimi ne der ? Annemi zaten mahvettim bu halimle . Ben onlara layık bir kız evlat olamadım . Bozuk olan psikolojim kimsenin umrunda değil. Benim umrumdada değil zaten . Herkes birşeyin peşinde koşuyor bir amaclari,hayalleri aşkları var. Ben bozuk olan Psikolojimden,beni kimsenin sevmemesinden memnunum .En azından kimseye kendimi sevdirme gibi bir çabam yok.

Herkesten nefret ediyorum.Kendimden bile . O yüzden kimse benden sevgi,saygı, şefkat beklemesin kendime duymadigim sevgiyi kimseye duymam. Benim insanlığa sunabilecegim 3 şey var kin nefret öfke . Bundan ibaret hayatım.

Bazı insan olarak adlandirilmis varliklarin kafasını kesip,  gozlerini oyup, ellerine veresim var. Önyargılı iğrenç yaratıklar sizi.

Gece hiç bitmeyecek gibi oda buz gibi ama

kan ter içindeyim yinede . Dudaklarım çatlamış içimdeki ateşten, yatakta bir o tarafa bir bu tarafa dönmekten yorgun düştüm. zaten son günlerde elimi kaldırmaya bile mecalim yok. boş boş tavana bakıyorum .Çunkü yapabilecek daha iyi şeylerim yok! Gözlerimi bir an kapatabilmek için neler vermezdim ama ne mümkün. Bazı geceler tavana uzun süre baktığımda şekiller görmeye başlıyorum. bazı gölgeler görüyorum. Tanrim sanırım aklımı kaybediyorum doğruya ben zaten Deliyim.Birileri adımı sayıklıyor, uzun uzun çağırıyor beni.Duvarlarin gülmesi kafamdaki kisikiliklerin konuşması yetmiyormuş gibi birde adımı sayıklıyor birileri. Tiksiniyorum  konuşmaktan, sokağa çıkmaktan ve nefes almaktan... beynimi kapatmak isterdim, hiç bir şey düşünmemek. böylesi daha iyi olurdu gibime geliyor.Afradan mutlulugun resmini cizmesini istedim. Ama cizemedi .Mutlluluk belki de hiç var olmadı bizim için.Düşünmemem gerek, düşünmemeliyim. " düşünmemeliyim! ". neyseki karanlık odamın içine günde birkaç kez sızan, gözlerimi kısmama sebep olan, başıma ağrılar sokan bu ışık düşünmememi sağlayacak vaadlerle geliyor bana. Bir nebzede olsa rahatlıyorum . Depresanimin diş izleri vücudumda son bulduktan sonra hayal dünyasına geri dönüyorum ..

Bu okuduğunuz bir kızın hayat hikayesi değil intihar süreci eğer bu kitabı okuyorsaniz benim ölümüme tanıksınız.