Przebudzenie Mroku

Królowa

Promienie wschodzącego słońca rozjaśniały białe mury ogromnego, majestatycznego zamku znajdującego się na wzniesieniu tuż nad licznym miastem, jego cień opadał na nie, niczym płachta chroniąca mieszkańców przed niebezpieczeństwem.

Dookoła zamku przebiegała rwąca rzeka, gdzie jedynym dostępem do wyspy był most, który rozdzielał zamek od miasta.

Był to jeden z najwspanialszych cudów architektury wzniesionych przez ludzkie ręce. Wiele osób zginęło przy budowie tego majestatycznego zamku, a legendy głoszą, iż ciała robotników zostały częścią fundamentów.

Sprawiało to, iż wiele wędrowców z różnych części świata przybywało tutaj, aby podziwiać tą budowle.

Osiem wież stojących na murach, każda skierowana w jednym kierunku geograficznym, dającym żołnierzom patrolującym na możliwość zobaczenia nadchodzącego ataku z każdej możliwej strony.

W samym środku budowli znajdowała się natomiast najwyższa z wież, zwana Królewską dziewiątką... siedzibą, w której mieszkali wszyscy władcy, którzy kiedykolwiek rządzili tutaj. Oraz aktualna siedziba Królowej Alice pierwszej.

Władczyni wywodzącej się z rodu pełnym wojowników oraz wspaniałych władców.

Teraz to na niej spoczywało bezpieczeństwo jej poddanych. Lecz, mimo że młoda, gdyż miała zaledwie dziewiętnaście lat, już zebrała ogromny szacunek innych władców, a ci którzy się jej sprzeciwiali, skończyli w lochach lub na szubienicy.

Posiadała ona niesamowity zmysł bojowy oraz niesłychane umiejętności taktyczne przez co, nikt nie mógł się z nią równać, i w ciągu swojego pierwszego roku panowania, kiedy to odziedziczyła tron po swoim zmarłym ojcu, nastał pokój trwający nieprzerwanie cztery lata.

Jednakże, ostatnie wydarzenia i pojawienie się tajemniczej ściany smogu, który kawałek po kawałku pochłaniał całą jej krainę, sprawiło, iż pierwszy raz nie wiedziała co ma robić.

Wysłała liczne armie, magów, elfów, rycerzy, oraz ogrów, lecz każde z oddziałów wracało bez wygranej czy odpowiedzi czym i jak pokonać tą tajemnicą ścianę.

                                                                                              ***

Sala tronowa zwykle zawsze ruchliwa, powiewała pustką. Olbrzymie witraże w oknach, przedstawiające różnych wielkich władców z różnych okresów oświetlały teraz pomieszczenie oraz tron, na którym siedziała zamyślona dziewczyną, opierając swój podbródek o dłoń i pochłoniętej w myślach.

Miała ona długie sięgające prawie, aż do talii czerwone niczym róże włosy, falujące na jej ciele, a niebieskie oczy spoglądały w dal pomieszczenia.

W ciągu trzech miesięcy od kiedy żołnierz doniósł jej o zabójczym smogu zbliżającym się wolnym tempem w stronę jej królestwa, ona robiła co tylko było w jej mocy, aby to powstrzymać, lecz bez rezultatów. Czuła się jakby walczyła z wiatrakami.

Jednakże, była jeszcze jedna nadzieja, coś czego nigdy nie myślała, że będzie musiała zrobić.

Pierwszy władca z jej rodu, który tutaj się zasiedlił, pewnego razu podczas spaceru wokół lasu spotkał pewną starszą kobietę, która była atakowana przez trzy merfety, wielkie niedźwiedzio podobne zwierzę, potrafiące przegryźć swoimi zębami najtrwalszy materiał.

Mężczyzna rzucił się sam na nie, nie bacząc na nic i bez żadnej pomocy. Walka była zaciekła, a mężczyzna stracił swoją lewą dłoń, lecz zdołał pokonać bestie i uratować kobietę.