Nesef alamıyorum . Yorgunum galiba . Fiziksel bir yorgunluk değil bu . Sanki kalbimin üstüne tonlarca ağırlık koymuşlar . Bazen nefes almadığımı farkediyorum . Sonra derin bi nefes alıyorum . Genizim yanıyor . Sessiz bir gece . Aklımda bazı sesler . Susmak bilmeyen sesler . Karşımda uçsuz bucaksız bir deniz . Gecenin bu saati . Kapkaranlik bir deniz . Ama bir ışık var . Ay ışığı . Ben neden böyle olamadım ? Aydınlatamadım geceyi ışığımla . Aklıma geliyor birden . Ay Güneş'ten alıyordu ışığını , enerjisini . Arkasında koskocaman Güneş vardı . Neden ay gibi olamadığımı şimdi anlıyorum . Arkamdan bir Güneş yokki benim . Koskoca bir karanlık var . Bir bilinmezlik . Sonsuz bir karanlık . Karadelik gibi ... Adım gibi . Daha doğrusu lakabım . Ben Işık . Adımla alakam olmayan bir kişiliğim var . Karadelik derler bana . Icimde bir his var . Içimdeki nehirlerin hissi ...
Önceki hikayem mizahti . Belki bilen vardır . Hikayem tutabilirde tutmayabilir de . Zaten her zaman yazmayı da düşünmüyorum . Bu hikaye içimin melankolik yanını yansıtıyor . Her zaman ortaya çıkmaz bu yanim . Mutlu bir şekilde yazmadım hikayeyi . Anlarsiniz zaten . Hikayeyi olabildiğince aşktan uzak yapmaya çalışıcam . Eğer hikayemi beğendiyeseniz vote vermeniz yeterli .
-Bengü
