Μαρσέλια στο Παρίσι.

2.Η βροχή, ηρεμά την ψυχή μου.

Και μέσα στις σκέψεις που είχα χαθεί, συγκρούομαι με.........

Με έναν συμφοιτητή μου τον Ντεάν (ο οποίος χάζευε και αυτός τα τριαντάφυλλα) ρίχνοντάς μου όλα τα βιβλία μου στο πάτωμα. Μέσα στις σκέψεις μου και μέσα στην ντροπή μου, ούτε καν είχα το θάρρος να τον κοιτάξω στα μάτια. Μάζεψα τα βιβλία μου βιαστικά από το πάτωμα βοηθώντας με και αυτός με δύο τρία που είχαν πέσει προς την μεριά του. Σκύβω ακόμα πιο χαμηλά το κεφάλι και του λέω désolé(συγνώμη) όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσα! Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Μα στα αλήθεια ποιόν κοροϊδεύω; Δεν είμαι η Μαρσέλια που ήμουν, βρίσκομαι κάπου αλλού, ίσως σε έναν άλλον κόσμο, ίσως σε έναν δικό μου κόσμο! Συνεχίζω να περπατώ στον διάδρομο του πανεπιστημίου απλά και μόνο με την σάρκα. Το ξέρω η ψυχή μου θα έπρεπε να ήταν εδώ, μα αυτή την στιγμή είναι πιο μακριά από ποτέ! Ξαφνικά ελαφριές σταγόνες νερού έρχονται στο κεφάλι μου. Πρώτες βροχές φθινοπώρου στο Παρίσι και ενώ οι άλλες κοπέλας τρέχουν όσο πιο μακριά μην χαλάσει το μαλλί τους από την υγρασία, εγώ κοιτάζω το ρολόι. Βλέπω ότι απομένουν ακόμα 15 λεπτά πριν αρχίσει το επόμενο μάθημα. Αφήνω τα βιβλία μου στην Κλαούντια που έμεινε λίγο πιο πίσω από μένα μετά το διάλειμμα για να συζητήσει με τα άλλα παιδιά και τρέχω όσο πιο μακριά μπορώ. Φτάνω σε ένα μέρος απόμακρο όπου κανείς δεν μπορεί να έχει πρόσβαση με τα μάτια. Κάθομαι εκεί και ακούω τον ήχο της βροχής. Δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου τόσο απαλά, τόσο ήρεμα. Είμαι τρελή! Τί κάνω; Βρίσκομαι κάτω από την βροχή σκεπτόμενη το παρελθόν μου; Αρχίζω να τρέμω, να κρυώνω! Τρέχω προς τα αποδυτήρια των κοριτσιών όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ανοίγω την πόρτα και βλέπω την Μπέλλα με τον Εμανουήλ να φιλιούνται. Αααα καλά ο καθένας στον κόσμο του εδώ μέσα δεν είμαι η μόνη που δεν πάω καλά.... Στα αποδυτήρια βρήκανε και αυτοί; Ας πήγαιναν λίγο πιο κάτω στην εστία του Εμανουήλ. Απαξιώ να πω κάτι γιατί ως γνωστό ο Εμανουήλ είναι το αγόρι που δεν του φτάνει μια κοπέλλα ενώ η Μπέλλα είναι το κορίτσι πολλαπλής χρήσης! Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και βλέπω ότι είμαι σαν βρεγμένη γάτα που ψάχνει καταφύγιο. Δεν προλαβαίνω να πάω στο διαμέρισά μου είναι 15 λεπτά περπάτημα και σίγουρα με αυτήν την βροχή θα πεθάνω από κανα κρυολόγημα. Τι πήγα και έκανα; Η βροχή όμως ηρεμεί την ψυχή μου χωρίς να ξέρω το γιατί. Δεν παρέλειψε ο σαρκασμός της Μπέλλας προς εμένα....
-Για κοίτα το βρεγμένο γατί Εμανουήλ. Είπε η Μπέλα που κατέβαζε την φανέλα της.
Δεν ήθελα να απαντήσω γιατί πολύ απλά θα γελούσε με την προφορά μου στα γαλλικά!
Ο Εμανουήλ δεν απάντησε κάτι πάνω σε αυτό το θέμα, της είπε αντίο και έφυγε. Ίσως πάει να βρει κάποια άλλη σκέφτηκα σαρκαστικά από μέσα μου. Μετά όμως η μελαγχολία δεν άργησε να 'ρθει. Έτσι είναι όλα τα αγόρια. Σκέφτηκα. Αφήνουν κάτι σημαντικό για αυτούς απλά και μόνο για να κάνουν περισσότερα πράγματα; Η πόρτα των αποδυτηρίων ανοίγει και μέσα μπαίνει η Κλαούντια με μια φορεσιά ρούχα στα χέρια και την τσάντα μου! Δεν μπόρεσα να πω κάτι, απλά της χαμογέλασα ελαφριά, πήρα τα πράγματά μου και έτρεξα στα ντουζ. Έκανα όσο πιο γρήγορα μπάνιο μπορούσα με καυτό νερό και ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Είχα αργήσει είδη 10 λεπτά. Το πρόγραμμα; Τέλεια είχα μάθημα με την πιο αυστηρή καθηγήτρια του πανεπιστημίου την κυρία Γκιζέλ! Ιατρική ορολογία στα γαλλικά. Αν δεν πάω η απουσία αυτή θα μου στοιχήσει ενώ η καθυστέρηση θα είναι κάτι σαν παράπτωμα. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Έξω από την αίθουσα και λίγο παραπέρα βλέπω την Κλαούντια να με περιμένει.
-Είσαι τρελή; Γιατί δεν μπήκες μέσα. Της είπα με κομμένη την ανάσα μιας και είχα χλωμιάσει από το γρήγορο τρέξιμο.
-Δεν είμαι τρελή, απλά δεν θα σε άφηνα να φας τις φωνές μόνη. Μου απάντησε και με έσπρωξε προς το μέρος της αίθουσας.
Στοοοοπ! Μου λέει.
-Τί έγινε; Απάντησα και η καρδιά μου ήταν έτοιμη να βγεί έξω...
-Ίσως και να μην φάμε φωνές! Μου απάντησε με ένα πολύ υπεράνω ύφος!
-Τιιι εννο..
Και εκείνη την στιγμή βλέπω τον Εμανουήλ να μπαίνει στην αίθουσα με μια ζεστή σοκολάτα. Χωρίς να πολυλογώ κρυφτήκαμε πίσω από τα τον τοίχο της αίθουσας, και την στιγμή που η κυρία Γκιζέλ συνόδευε τον και καλά «άτακτο» μαθητή στον διευθυντή του πανεπιστημίου τρέχουμε μέσα υπογράφουμε δίπλα από το όνομά μας και καθόμαστε στην θέση μας βιαστικά-βιαστικά. Στην τρίχα προλάβαμε γιατί πολύ απλά το γραφείο του διευθυντή ήταν δίπλα. Κανένας από την αίθουσα δεν πήρε χαμπάρι μιας και γινόταν πανικός από τα γέλια της προηγούμενης σκηνής με τον Εμανουήλ και την κυρία Στρίγκλα όπως την αποκαλούν περιπεκτικά! Ίσως ο θεός να με αγαπάει τελικά. Κοιτάζω την Κλαούντια και σκάμε στα γέλια! Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το περιστατικό.

Ντριιιιινγκκκκ ντριιιινγκκ!
Το κουδούνι χτυπά, όλοι οι φοιτητές τρέχουν να φύγουν από την αίθουσα. Αποχαιρετώ την Κλαούντια και της υπόσχομαι ότι παρόλο που δεν θα βγω μαζί τους σήμερα την επόμενη φορά θα βγώ! Η βροχή ευτυχώς έχει σταματήσει. Περπατώ προς το διαμέρισμα μου χαζεύοντας το πανέμορφο πράσινο που αποκτά η φύση όταν μουσκευθεί από την βροχή. Στον δρόμο βλέπω νεαρά ζευγάρια να περπατούν χέρι-χέρι και αμέσως στο μυαλό μου έρχονται εικόνες με αυτόν! Θυμάμαι πως μου κρατούσε το χέρι και πως περπατούσαμε στους δρόμους. Θυμάμαι πως με κοίταζε κάθε φορά που μου έλεγε σε αγαπώ! Μα κάθε φορά που θυμάμαι κάτι τόσο όμορφο πάντα στο τέλος ένα κομματάκι από την καρδιά μου ραγίζει. Θυμάμαι πόσο άχαρα έφυγε, πόσα ψέματα μου είπε πριν φύγει, πόσο εύκολα με ξεπέρασε και πόσο εύκολα άρχισε να μιλάει με άλλες. Αμέσως τα μάτια μου θαμπώνουν από το βούρκωμα. Και καθώς βαδίζω στον πεζόδρομο ένα αμάξι έρχεται προς την μεριά μου καιιιιι.....