Seven roses

Night out

We stapten uit het appartementsgebouw. Zijn limousine stond daar al weer klaar. Maar deze keer wou ik iets anders doen met mijn avond. Dus ik vroeg aan hem "Heb jij ooit al eens op een bus gezeten?" Hij keek me raar aan. Een beetje verbaast zou je bijna kunnen zeggen. Het was alsof hij er net was achter gekomen dat Harry Potter niet the echt kan toveren. Dus aan zijn blik alleen al kon ik afleiden dat hij het nog nooit gedaan had. Ik pakte zijn hand en vertrok naar de eerste busstop dat ik kon vinden. Hij gaf me weer die 'wat doe ik hier' blik. Inplaats van hem uit te leggen wat we hier deden deed ik iets anders. Ik maakte precies dezelfde blik als hem. En hij moest lachen. Maar hij was nog niet uit gelachen toen in hem op de bus duwde. "Zou ik twee kaartjes mogen hebben voor naar het centrum alsjeblieft?" Vroeg ik aan de buschauffeur. Hij lachte vriendelijk terug en we gingen op 2 lege plekjes zitten net naast een oude mevrouw. Hij zag er wat bang uit dus ik nam zijn hand. Op het moment voelde het zo goed. Alles was op zijn plek gevallen. Als ik eerlijk mag zijn, ik wil helemaal niet uit deze bus. Ik ben precies waar ik zou moeten zijn. Maar helaas, niets duurt voor eeuwig. De bus stopte. Dit was onze halte. Ik stapte uit en zwaaide nog een naar de buschauffeur om hem te bedanken. Thomas had nog steeds mijn hand vast. "Dus amy, waar wil je naar toe?" Vroeg hij dood serieus aan mij. Hij was zo strikt en totaal niet los. Dus ik wist perfect wat ik daarop zou moeten reageren. "Vertrouw je me, Thomas?" Ik zag hem glimlachend knikken. Na een kwartiertje stappen, zie ik eindelijk mijn eindpunt. We kwamen bij een klein deurtje waarop stond 'The underground'. Thomas keek weer verrast naar mij. Ik klopte 3 keer zacht op de deur en 2 keer zacht. Op magische wijze ging de deur open. "Ik zei toch dat je me moest vertrouwen"zei ik heb met een betweterig stemmetje. Hij lachte en we gingen naar binnen.

Na 5min gingen we zitten aan de kleinste tafel dat we konden vinden. Ik bestelde wat wijn en hij een borrel. Het komende uur hebben we hele tijd gepraat over alles en niets. Hij vertelde me over zijn bedrijf en zijn dromen. Ik vertelde over de rozenman en mijn bedrijf. Het was een zeer emotioneel gesprek maar door de 4 glazen wijn kon ik dat wel wat beter verwerken. En het is niet dat hij na zijn 5 borrels daar morgen nog iets van weet. Ik voelde me zo op mijn gemak bij hem. Daarom zei ik ook ja toen hij mij vroeg om te dansen. We hadden zo veel lol. Ik hoop dat ik deze avond wel nog zal onthouden. We dansden op Bon Jovi en Billie Eilish. Toen begonnen ze een slow liedje te draaien. Ik weet niet wat er in me omging maar ik deed het gewoon. Ik legde mijn handen rond zijn nek. Ik lied mijn vingers glijden tussen zijn baby haartjes. Hij poseerde zijn handen rond mijn heupen. En lied ze zakken tot zijn vingers mijn billen raakte. Ik voelde me zo thuis. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Het voelde alsof onze lichamen het zelfde ritme hadden. En op dat moment zag ik het vuur in Thomas zijn ogen. Een vuur dat ik nog nooit gezien had. Ik weet niet of het aan het romantische moment lag of aan de vier glazen wijn maar ik kust hem. Mijn lippen raakte de zijne en het was vuurwerk binnen in mij. Mijn hart gloeide. Ik wist niet hoelang ik dit nodig had maar ik ging het zeker niet los laten. Hij liet zijn vingers niet zachtjes meer glijden over mijn heupen maar hij nam mij vast alsof ik zijn eigendom was. Alsof ik nooit meer los gelaten ging worden. En dat wou ik ook niet. Tot ik besefte wat ik hier aan het doen was. Ik was mijn baas aan het kussen. Ik moest hier weg komen. Ik lied hem los en rende op mijn naaldhakken naar de toiletten toen ik tegen iemand aan botste. Geweldig! Dat had ik nu echt nodig. Alsof de gebeurtenissen nog niet erg en vernederd genoeg waren. Maar dan zag ik het. Het was de man van de bar. Ik wist zijn naam niet meer goed maar Dat kwam waarschijnlijk door de alcohol. Hij lachte vriendelijk naar mij. "Het spijt me echt verschrikkelijk" zei ik zo nuchter mogelijk. "Maar ik moet echt weg. "Hetspijt me zeer maar ik moet weg." Voor ik kon weg rennen, nam hij mijn arm vast en fluisterde hij zachtjes "Ik geloof niet in het lot maar ik vind het wat toevallig dat jij hier rond loopt". Hij liet mijn arm los en stapte terug verder.

Ik had gemixte emoties over dat gesprek maar dat was nu even niet het probleem. De vraag is 'wat ga ik zeggen tegen Thomas!'. De kus was zo geweldig. En hij is zo geweldig knap maar voor wat er op het spel staat is het het niet waard. Mijn prioriteit is op dit moment mijn bedrijf opnieuw opstarten en Thomas mag mij daarbij niet in de weg staan.
Ik moest hier weg raken zonder dat iemand mij zag. Ik had 2 opties. Ik kon wachten tot hij weg ging of ik kan er een lopen opzetten. Al lopende liep ik de toiletten terug uit. Ik had dus voor keuze 2 gekozen. Ik rende en rende. Ik rende hem zo voorbij. Al ging ik super snel, dat moment bleef in mijn hoofd stil staan. Hij leek zo teleurgesteld. Ik ben een gemeen en egoïstisch persoon maar op dat moment was ik te dronken om dat te zien.

Ik kwam thuis vol schuld gevoel. Ik deed mijn kleedje uit en pyjamas aan. Ik legde me in de zetel en ik probeerde deze avond nog even op een rijtje te plaatsen. Eerst heb ik de bus genomen met een miljonair. Daarna heb ik de miljonair gekust. En als het dan nog niet erg genoeg is, ben ik van heb weg gelopen. Ik wilde gewoon slapen. Hopende dat deze dag snel voorbij zou gaan. Ik legde me in bed en deed mijn ogen dicht tot ik nog een berichtje ontvangde. Met veel hoop in mijn hart dat het Thomas zou zijn deed ik mijn gsm aan. Maar het was niet Thomas.