Καινούργια στο τμήμα

198 27 98
                                    

Το ξυπνητήρι αρχίζει να χτυπάει με την ένταση να βρίσκεται στο τέρμα. Ο ήχος εισβάλει στα αυτιά μου, αναγκάζοντας κάθε κύτταρο του μυαλό μου να ξυπνήσει και να τεθεί σε δράση.

Σηκώνω ελάχιστα το χέρι μου και με το δάχτυλο μου, πατάω πάνω στην οθόνη του κινητού μου, κλείνοντας αυτόν τον εκνευριστικό ήχο για τα καλά.

Στο σχολείο δεν χρειάστηκε ποτέ να βάλω ξυπνητήρι. Οι γονείς μου πάντα σηκωνόντουσαν πριν από εμένα
για να πάνε στα κτήματα. Έτσι, ξυπνούσαν εμένα και τα αδέρφια μου για να πάμε. Από το δημοτικό μέχρι το Λύκειο. Στην σχολή όμως, οι καταστάσεις με υποχρέωναν να το χρησιμοποιώ. Αν αργούσα έστω και ένα λεπτό, η τιμωρία ήταν σκληρή. Λένε πως έτσι μας προετοίμαζαν για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίζαμε μετά στην ζωή μας. Βλακείες λέω εγώ, γιατί ποτέ δεν είδα κάποιον να περνάει αυτά που περνούσα εγώ.

Μια φορά, είχαν πάρει το ρολόι μου και αν δεν είχα ξυπνήσει λίγο νωρίτερα, δεν θα ήταν καλές οι συνέπειες. Πόσο μάλλον για εμένα.

Μπαίνω στο μικρό μπάνιο και ανοίγω την βρύση, ρίχνοντας μπόλικο νερό στο πρόσωπο μου. Πάλι καλά που δεν ξεσυνήθισα το πρωϊνό ξύπνημα. Θα είναι για πάντα τώρα, ένα κομμάτι της καθημερινότητας μου τώρα πια άλλωστε. Εκτός και αν κανένας κακεντρεχείς στο τμήμα, αποφασίσει πως δεν ανήκω εκεί και φέρει τον κόσμο τούμπα για να με διώξει.

Αχ Τζένη! Σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι! Πρέπει να είσαι θετική. Είναι αρχή μιας καινούργιας ζωής. Πρέπει να πετύχω αυτό που ήρθα να κάνω. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Αλλιώς τόσα χρόνια αντοχής θα πάνε χαμένα. Δεν πρέπει να τα παρατήσω, ότι και αν συμβεί. Εξάλλου, δεν θα με αντιμετωπίσουν όλοι το ίδιο. Καταρχάς, δεν πιστεύω να είμαι η μοναδική μαύρη εκεί μέσα. Είμαι εκατό τα εκατό σίγουρη, πως υπάρχουν και οι παλιοί σαν εμένα. Θα το διαπιστώσω όταν φτάσω.

Σκουπίζομαι με την πετσέτα πρόσωπου και επιστρέφω στο κρεβάτι, όπου στην άκρη του, έχω απλώσει την στολή μου... Την στολή που μου δόθηκε από τον Κυβερνήτη του Λος Άντζελες, λίγες ώρες πριν την αναχώρηση μου από το Τέξας. Το βλέμμα όσο με κοιτούσε... Σαν να βασιζόταν σε εμένα για κάποιον λόγο. Ότι θα λύσω τα μεγαλύτερα και δυσκολότερα μυστήρια του κόσμου, σώζωντας τον κόσμο.

Την παίρνω στα χέρια και την φέρνω κοντά στα ρουθούνια μου... Μμμ, το άρωμα της δράσης και του μυστηρίου με έχει συνεπάρει για τα καλά. Η ανυπομονησία μου έχει φτάσει στα ύψη και αδημονώ να έρθει η ώρα που θα χρησιμοποιήσω το μυαλό μου, για να κάνω αυτόν τον κόσμο καλύτερο.

Οι Διαφορές Μας ✔️Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora