(11/2018)
Je kijkt dwars door me heen. Voor jou ben ik precies glas. Een glazen popje dat kan worden gebroken als ze wordt vastgepakt. Maar als jij me vastpakt, ben ik niet gebroken. Een enkele lichte streel van jouw wimper maakt mij onbreekbaar.
Jij, een mens van vlees en bloed. Als ik kon, zou ik spreken, greep ik jouw uitgestoken hand. Vlees en glas horen niet samen, dat weet ik. Die plukken, die voor jouw donkere ogen vallen, maken mij gek. Gek, omdat ik geen hand kan uitsteken om het haar weg te vegen.
En om je daarna vast te nemen om nooit meer los te laten. Maar glas en vlees passen niet. Glas en vlees horen niet.
JE LEEST
Een lange, lange dag
PoesiaDeze gedichtenbundel behandelt een aantal gevoelige thema's waar ik gevoelige lezers van moet waarschuwen. Er komen aan bod: depressie, idealiseren van de dood en er wordt ook gehint naar automutilatie. "To sleep, per chance to dream. Aye, there's...
