" សិស្សច្បង! ចាំខ្ញុំផង" សម្លេងដង្ហក់ខ្យល់របស់រាងតូចមួយបានបន្លឺឡេីងកាត់ចង្វាក់អោយសិស្សច្បងមហាកំណាចអោយឈប់នឹងទ្រឹង បែរមុខមករកគេយ៉ាងធុញថប់ ។ ជុង គុកគឺជាសិស្សពូកែជាងគេប្រចាំមហាវិទ្យាល័យ រួមទាំងជាសិស្សដែរមានមុខមាត់សង្ហាជាងគេផងដែរ ។ សិស្សស្រីៗជាច្រេីនបានតាមលង់ស្រឡាញ់គេគ្រប់គ្នាមិនលេីកលែងសូម្បីតែ ក្មេងប្រុសដែរឡិកឡក់ដែរឈរចំពោះមុខគេនេះផងដែរ។
" ស...សិស្សកុំធ្វេីមុខបែបនឹងអី" ថេយ៉ុង ពោលឡេីងទាំងឱនមុខចុះព្រោះតែខ្លាច ហេីយណាមួយបេីគេតាមសឹងតែរាល់ថ្ងៃបែបនេះហេីយ បេីគេមិនធុញទេីបចម្លែក ។
" បងត្រូវការរៀន ឯងឈប់តាមបងទៀតទៅ " ជុង គុក
" ប៉ុន្តែខ្ញុំមានរឿងសំខាន់ចង់ប្រាប់សិស្សច្បង "
" កុំអត់ប្រយោជន៌អី បងគ្មានពេលមកឈរស្តាប់ឯងទេ"
" ណាសិស្សច្បងណា សុំពេលដែរ2នាទីទេ " ថេយ៉ុង ធ្វេីភ្នែកមឹសៗអង្វរកគេ អោយទុកពេល។
" អុឹម...និយាយមក" ជុង គុកងក់ក្បាលចាំស្តាប់រាងស្តេីងនិយាយ
" ខ្ញុំ..គឺ...ខ្ញុំ'' ថេយ៉ុង និយាយរអាក់រអួល ដៃក្តាប់ជាយអាវសឹងតែរហែកទៅហេីយ ទម្រាំតែដាច់ចិត្តហារមាត់និយាយពាក្យបីម៉ាត់ទៅកាន់សិស្សច្បងរបស់ខ្លួន ។
" ខ្ញុំស្រឡាញ់បង"
" ឯងនិយាយស្អី?" ជុង គុក
" គឺខ្ញុំស្រឡាញ់សិស្សច្បង...ខ្ញុំលួចស្រឡាញ់សិស្សច្បងយូរមកហេីយ "
" ថេយ៉ុង...ស្តាប់បង ឯងនៅក្មេងណាស់ខំរៀនវិញទៅ កុំស្រមេីស្រម៉ៃនឹងរឿងឥតប្រយោជន៌បែបនេះអី " ជុង គុកថាហេីយក៏បែរខ្នងប្រុងបោះជំហ៊ានដេីរចេញតែត្រូវថេយ៉ុងប្រេីអស់មួយកម្លាំងដៃចាប់អូសគេចូលទៅក្នុងបន្ទប់សាលាដែរទុកចោលមួយនៅជិតនោះ ។
" លែងបង...ឯងប្រុងធ្វេីអី?"
<<ឌឹប..>>ថេយ៉ុង ច្រានរាងក្រាស់បុកខ្នងនឹងជញ្ជាំងមុននឹងខ្លួនយកដៃពាំងដាក់ពី ហេីយឱនទៅថេីបជញ្ជក់បបូរមាត់របស់សិស្សច្បងទាំងកម្រោល ។
