ពន្លឺព្រះអាទិត្យបានចាំងឆ្លុះចូលទៅក្នុងបង្អួចនៃមហាវិទ្យាល័យមួយដែរស្ថិតនៅអគារជាន់លេីបង្អស់ បង្ហាញអោយឃេីញរាងតូចកំពុងតែអង្គុយឈោងមេីលទូរស័ព្ទតែម្នាក់ឯងនៅក្នុងថ្នាក់ រីឯដៃម្ខាងទៀតកំពុងតែអង្អែលសាប់ភាពទន់ជ្រាយរបស់ខ្លួនទៅតាមចង្វាក់សំឡេងនៃវីឌីអូដែរខ្លួនមេីល។
" អ្ហឹស...អ្ហាស" សំឡេងមនុស្សស្រីស្រែកថ្ងួចថ្ងូរបានបន្លឺឡេីងខ្ទរពេញថ្នាក់សិក្សាដោយសារតែរាងស្តេីង បេីកសំឡេងអស់ៗព្រោះពេលនេះសិស្សមិនទាន់មកនៅឡេីយទេ។ កែវភ្នែកទាំងគូររបស់គេសម្លឹងមេីលកញ្ចក់ផ្ទៃអេក្រង់ទូរស័ព្ទមិនដកភ្នែកនៅពេលដែរបុរសនោះលូកម្រាមដៃទៅលេងនៅតំបន់ហាមឃាត់របស់ស្រីម្នាក់នោះ រាងស្តេីងស្រាប់តែមានអារម្មណ៏ចង់អោយនរណាម្នាក់ធ្វេីបែបនោះដែរ តែមិនអាចសោះ ។
" ថេយ៉ុង..." សំឡេងគ្រឡមួយបានបន្លឺឡេីងនៅមុខថ្នាក់បណ្តាអោយអ្នកដែរកំពុងតែអន្លង់អន្លោចប្រញាប់បិទទូរស័ព្ទហេីយស្លៀកពាក់ត្រឹមត្រូវវិញ ។
" អរ...ជុង...ជុង គុកឯងមានការអីមែនទេ?" ថេយ៉ុង សេីចញឹមៗហេីយបោះជំហ៊ានចូលទៅជិតមិត្តភក្តិរបស់ខ្លួន។
" អំប្បិញមិញនឹងឯងធ្វេីស្អី?កុំប្រាប់ថាលួចមេីលរឿងនោះនៅក្នុងថ្នាក់រៀនទៀតហេីយ" ជុង គុកចង្អុលមុខរាងស្តេីងជ្រួញចិញ្ចេីមស្វែងរកការពិត ។
" គឺ...គឺ...តិចតួចនឹងហា៎" ថេយ៉ុង
" យ៉ាងមិចចង់មែនទេ?" ជុង គុក កេះកែងដៃថេយ៉ុងក្នុងចិត្តចង់ញោះអោយគេខឹងដេញវ៉ៃខ្លួនដូចពីរាល់ដង ។
" ចង់ក្បាលឯងស្អី...អាឆ្កួត" រាងស្តេីងមុខឡេីងក្រហម ហេីយក៏ចាប់ផ្តេីមដេញវ៉ៃរាងក្រាស់ពេញសាលា ។ បន្ទាប់ពីរត់ប្រលែងគ្នាហត់ពួកគេក៏ដល់ម៉ោងចូលរៀនរៀងៗខ្លួន ដោយជុងគុករៀននៅថ្នាក់ជិតថេយ៉ុង ទេីបធ្វេីអោយពួកគេបែកគ្នា។
" តឺងៗ..." សំឡេងកណ្តឹងបានចុចឡេីងបញ្ជាក់ថាពេលនេះដល់ម៉ោងដែរសិក្សានុសិស្សត្រូវចេញទៅផ្ទះហេីយ ម្យ៉ាងទៀតម៉ោងក៏6ល្ងាចទៅហេីយ ។ ថេយ៉ុងក្រាបដេកនឹងតុពេញមួយថ្ងៃទៅហេីយភ្លាមៗស្រាប់តែមានអារម្មណ៏ថាចុកខ្នងខ្លាំងណាស់ នាយក៏បោះជំហ៊ានចេញទៅក្រៅដេីម្បីត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញជាមួយនឹងជុងគុក។
