Prologue

19 2 0
                                    

Disclaimer: This is a fictional work. Names, personalities, businesses, events, and situations are all inventions of the author. Any similarity to real people, alive or dead, or real events is purely coincidental. The plot and characters in this work are made up.

***

Past. Present and Future. What is importance about them?

Present will not have if we don't have past while future will be unknown depends on the path that you'll choose in the present. How you will know what path you're gonna choose when you don't know your past? How can I choose the right path which I will not regret.

But past is past so what is the importance of this? They say just focus on the presence and future because that's what matter. I hope this is the right decision that I made. Many questions are making in my mind that I hopefully can find the answer in the path that I choose.

Nasa labas ako ng simbahan sa tapat ng malaking pinto. Pinto na kung saan pag nagsimula na itong magbukas at nilakad ang altar ay wala na akong babalikan pa. Is this right? I need a map where can I find the path that I will walk on to arrive on the right destination. But destiny is cruel.

Bumukas na ang pinto at napatingin sa mga paligid. The background song start to play. Everything looks so perfect but I feel so empty. I'm wearing a simple but elegant gown that color is Ivory. It's floor length and off shoulder and also a cap sleeve. My hairstyle is a chignon bun. I just want it a simple wedding. Hindi parin ako sigurado kung nasa tamang landas na ba ako o baka naliligaw na pala ako.

I sighed and started to walk on the aisle.

Before I could see the man waiting for me at the end of the altar. Suddenly the memories of being with him flashed through me.

Ang taong una kong minahal. Siya nga ba? Ngumiti ako ng tipid sa kanya at nagsimulang maglakad ng mabagal papunta sa kanya. May halong pagdududa parin ako ngunit alam kong mali iyon dahil ikakasal na ako sa kanya. Kaya ko ba 'to?

Unti-unting napawi ang ngiti ko at napalitan ng ngiwi dahil sa iilang alaala na pumapasok sa isip ko at napalitan ng ibang lalaki ang naghihintay sa akin sa dulo ng altar na nakangiti sa akin na sobrang laki at nakatingin sa akin ng mga maaamo nyang mata na puno ng pagmamahal. Bigla akong napaluha hanggang sa hindi ko namalayan na napahikbi na pala ako. Parang milyon-milyong karayong ang tumutusok sa dibdib ko.

I suddenly felt nostalgic from my past.

I feel like it's not my first time to see his smile. The way he smile to me, the way he look at me. That now I can finally see him now. Bakit ngayon lang? Bakit kung kelan nakapili na ako sa lalandasin ko?

When I can finally remember the incident? It is still worth it to remember what my past? Is the past is still important? Kailangan ko nga ba talagang tuluyan na makalimutan ang nakaraan at tumutok na lamang sa hinaharap? Bakit may nararamdaman akong mali?

Mas lalong bumagal ang lakad ko at nanatiling nakatingin sa lalaking naghihintay sa akin sa dulo ng altar ngunit bigla siyang naglaho na parang bula at napalitan ng taong totoong naghihintay sa akin. Can I still go back? Can I still back from the start so I can right the decisions that I made.

Sino ba talaga siya sa buhay ko? Bakit ang hirap niyang maalala? Bakit ako nasaktan ng sobra na makita ulit siya? sino siya?

Nasa tapat ko na si Zayn na nakatingin sa akin ng may pag aalala. I'm sorry but I can't just go on to marry you magkakasakitan lang tayo not until I still have a missing piece on me.

"I'm sorry, I'm really sorry Zayn but I can't." I can see the puzzle look on his face.

"W-What do you mean?" Mas lalo akong nalungkot nang bigla nawala ang kanyang ngiti.

"Hindi ko kaya ito, hindi kita kayang pakasalan hangga't wala parin akong maalala." I can see the pain and sarrow on his eyes.

He nod and sad to smile at me. I smiled back at him and I quickly turned around and ran out of the church. I need to find first those answers to the questions that are brewing in my mind. While it's still not too late. I hope I'm still not late...

"Adie!" They calling me but I ignore it.

"Andriette, saan ka pupunta?" I know auntie's person will follow me.

Nagmamadali akong tumakbo palabas ng simbahan habang sumisigaw ng pauli ulit na paumanhin. Hindi ako pwedeng basta basta lang magpakasal sa taong na akala ko.... akala ko siya ang minahal ko nuon.

Not when I'm still trap on my past.

I still need an answer on what really happened before and during the accident.

May biglang tumigil na sasakyan sa harap ko kaya napatigil ako sa pagtakbo.

"Sakay na!" My bestfriend. Neerah.

Mabilis akong umikot sa kabilang side at sumakay sa sasakyan niya. I'm still afraid riding on a car but now I need to go. I turned away from my fear, there's no time to be fear.

"Thank you, Neerah." Hinihingal na sinabi ko.

"I told you, I got your back always." Kinindatan niya pa ako at mabilis na nagmaneho.

While looking at the window, don't know where we're gonna going. Mabilis kong inisip yung lalaking nakita kong sandali kanina kay Zayn. I need to know who really he is. What is his part of my life before? Is he really the man who I loved before? Who are you? When I can finally remember you?

"Neerah... Can I ask?" Tiningnan niya ako at tumango.

"Sure, ano iyon?"

"Where are we going?" Kunot noo kong tanong.

She smiled. "Home."

To Finally RememberTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon