BALON

1. BÖLÜM "YOLCULUK BAŞLIYOR."

Merhaba, ben Asya. 16 yaşındayım. 10. sınıf öğrencisiyim. Sizlere kendimi uzun uzun anlatmak isterdim, ama maalesef... Şu an olmaz. Bir okul gezimiz var. Peribacaları'na gideceğiz, ve hazırlanmak için yalnızca iki saatim kaldı. Bir gece orada konaklayacağız. "Asya! Buraya gelir misin?" Of! Yine ne oldu acaba? Hızlıca odamdan çıkıp Sarp'ın odasına geçtim. Sarp benim abim. Onunla beraber kalıyoruz. Anne ve babam yaklaşık 2 sene önce trafik kazasında hayatlarını kaybettiler... Ama benim canım abim benim yurtta kalmama razı gelmedi ve beni yanına aldı. Onu gerçekten çok seviyorum. Benim okuduğum okulda çalışıyor.

"Efendim?"

"Hazırlanmadın mı hala sen?"

"Görüyorsun..."

"Hazırsan beraber gidelim diyecektim."

"Sarp, evde tek başıma bir saat geçirebilirim. Merak etme beni. Hadi sende geç kalma ve çık artık. Bir saat sonra evden çıkmış olurum."

"Peki. Hoş çakal."

"Hoş çaka- Ah Sarp!"

"Efendim?"

"Şey... Ben okula bisikletle gelsem sen de dönerken götürsen olur mu?"

"Sanırım... Bu isteğiniz kabul edildi küçük hanım."

"Teşekkürler!"

Hemen odama çıktım ve hazırlanmaya koyuldum. Bu günlerde Sarp'ta bir değişiklik olduğu çok belliydi. Kesin bir şeyler karıştırıyordu, ya da benden ayrılacağı için üzülüyordu... Kim bilir!

.

.

.

.

.

.

.

.

Son dokunuşlarımı da yapıp saçım ve makyajımla olan işimi bitirdim. Makyaj dediğime bakmayın, bir göz kalemi, rimel ve allık. Saçlarıma ise fön çekip ördüm.öncesinde çantamı hazırlamıştım. Son olarak da kulaklığımı ve okuma kitabımı çantama attım ve tam telefonuma uzanırken çalmaya başladı. Kim olacak, benim dakikliğiyle her yere ün salmış abiciğimden başkası mı?

"Efendim?"

"Çıktın mı?"

"Çıkıyorum. Bu arada anahtarı dış kapının paspasının altına koymalı mıyım?"

"Koyma. Sen döndüğünde evde olmayabilirim."

"Peki, nerede olabilirsin?"

"Bilmem. Ofiste falan."

Size söylemeyi unuttum. Bizim bir de şirketimiz var.

"Pekala. Okula doğru geliyorum şimdi, kapatıyorum."

"Görüşürüz."

Kısa bir süre sonra okula varmıştım. Otobüslerin kalkmasına 27 dakika kalmıştı.

Hızlıca okula girip Sarp'ı aramaya başladım. Ama onu bulamadım. En son bizim sınıflarımızın bulunduğu koridorda onu aramaya karar verdim. "Alo? Düşüncesiz Sarp Bey ile mi görüşüyorum?"

"Asya, çok acil bir işim çıktı. Gitmem gerekliydi."

"Benden önemli bir iş... Çok merak ettim, neymiş o?"

"Kapatmam gerek Asya."

"Hey! S- Sarp! Sen iyi misin?! Ambulans sesi geliyordu! Sarp!"

Telefonu çoktan yüzüme kapatmıştı bile! Hızla merdivenlere yöneldiğim sırada birisinin adımı anması ile olduğum yerde kaldım.