Από πού προέρχονται οι ψυχές;

Κεφάλαιο 3ο

Το κτήριο ήταν τεράστιο. Και είχε περίεργο σχήμα. Η Λίλη δεν είχε ξανά δει κτήριο σαν κι αυτό. Ευτυχώς, είχε θυμηθεί να πάρει μαζί της έναν χάρτη της σχολής και ήξερε περίπου πού να πάει. Είχε φτάσει επιτέλους στη Νέα Υόρκη και με τη βοήθεια ενός ταξί που την πήρε από το αεροδρόμιο, κατάφερε να φτάσει στη σχολή της. Είχε ήδη τρεις αναπάντητες κλήσεις από τη μητέρα της, η οποία σίγουρα παρακολουθούσε την πτήση της κόρης της μέσω της ιστοσελίδας της αεροπορικής, αλλά η Λίλη δεν ήθελε να ασχοληθεί με αυτό τωρα. Ενθουσιάστηκε μόνο με την εικόνα των φοιτητών που περιπλανιόντουσαν στην πανεπιστημιούπολη κουβαλώντας μουσικά όργανα και παρτιτούρες ή μεγάλες τσάντες με στολές χορού. Άλλοι ήταν πασαλειμμένοι με μπογιές και κουβαλούσαν τα καβαλέτα τους από τη μια πλευρά της αυλής στην άλλη για να μην τους βρίσκει ο ήλιος.

«Ωχ Όχι! Δεν το πιστεύω!» αναφώνησε ένας φοιτητής δίπλα στην Λίλη που πάσχιζε να μαζέψει από το πάτωμα δέκα φύλλα από ένα μουσικό κομμάτι, διάχυτα στο γρασίδι.

«Ορίστε!» είπε η Λίλη μαζεύοντας κι αυτή τρία από τα χαρτιά του που έπεσαν στα παπούτσια της και αφού τα έβαλε με τη σειρά τα επέστρεψε στο αγόρι.

«Σε ευχαριστώ πολύ!» είπε εκείνος. «Με λένε Χουάν» συστήθηκε χαμογελώντας.

«Λίλη, χάρηκα», είπε εκείνη. «Σαξοφωνίστας, απ' ότι βλέπω», σχολίασε παρατηρώντας το αλτο σαξόφωνο να κρέμεται με ένα μαύρο λουρί γύρω από τον λαιμό του Χουάν.

«Ναι είμαι δευτεροετής. Πηγαίνω σε μια πρόβα τώρα και από τη βιασύνη μου  άφησα τη θήκη ανοιχτή και έπεσαν όλες οι παρτιτούρες», είπε εκείνος γελώντας. «Εσυ; Πρωτοετής;» πρόσθεσε.

«Ναι! Πώς το κατάλαβες;» ρώτησε η Λίλη όλο περιέργεια.

«Κοιτάζεις τη σχολή σα χαμένη όπως κάθε πρωτοετής», είπε γελώντας. «Με την καλή έννοια. Μην παρεξηγηθείς. Είναι όντως εντυπωσιακή», πρόσθεσε μετα από δύο δευτερόλεπτα.

«Χαχα, κατάλαβα», αποκρίθηκε η Λίλη.

«Λοιπόν, πρέπει να φυγω, έχω αργήσει. Καλή αρχή. Και αν χρειαστείς οποιαδήποτε καθοδήγηση ψάξε με στους κοιτώνες ή στην αίθουσα μουσικής. Συχνάζω εκεί», είπε ο Χουάν καθώς απομακρυνόταν.

«Ευχαριστώ πολύ», του φώναξε η Λίλη.

Εκείνη, συνέχισε την περιήγηση στη σχολή, ψάχνοντας το γραφείο του διευθυντή, με τον οποίο είχε ραντεβού, ώστε να κανονίσει τη διαμονή της. Μπαίνοντας μέσα στο κτήριο συνάντησε σχεδόν ότι και έξω. Μαθητές να τρέχουν εδώ κι εκεί μόνοι ή σε παρέες και καθηγητές να πηγαινοέρχονται στο γραφείο.