"Park Jihoon!" Annemin seslenişi ile hızlı adımlarla aşağıya indim ve yanına doğru ilerledim. Sinirle bana bakıyordu. Sesi de zaten oldukça sinirli gelmişti.
"Ne oldu?"
"Ne mi oldu? Unutmuşsun sanırım, dur hatırlatayım. 42 almışsın." Ağzımı telaşla açıp diyecek bir şey bulamayıp geri kapattım. Ne demem gerekiyordu ki? Bu kendi sorumsuzluğumdu. Yavaşça başımı eğip yeri izlemeye başladım. Bir yandan da dudağımı dişleyip ellerimle oynuyordum. "Diyecek bir şeyin yok mu, hm?"
"A-anne ben..."
"Sen ne? Her ne olduysa değişmeye başladın. Davranışlarını düzelt." Başımı olumlu anlamda sallayıp odama gitmek için arkamı dönmüştümki annemin elini omzumda hissettim. Ona baktığımda diğer elini uzatmış bir şekilde bana baktığını gördüm. Ne istediğini anlamıştım.
"Telefonunu ver Jihoon."
"Ama anne-"
"Sana bir şey dedim." Başımı yavaşça sallayıp cebimden çıkardım ve ona verdim. Elini çektiğinde ise usul adımlarla odama doğru ilerledim. Cidden çok mu değişmiştim? İlk defa bu kadar düşük bir not almıştım. 42! Hemde en önemli okul yılımda. Odama girip masama oturdum. Çalışmam gereken iki sınavım vardı ve hâla not çıkarıp tekrar yapmamıştım. Defterimi alıp boş bir sayfaya kitabımda yazan önemli kısımları geçirip tekrar etmeye başlamıştım. Sanırım telefonumu bir süre alamayacaktım. Bir süre çalıştıktan sonra kafamı masama koyup gözlerimi kapattım.
Suk... Acaba şimdi ne yapıyordu? Onunla konuşurken moralimin iyi olduğunu, bazen heyecanlanıp bazen üzüldüğümü, çoğu zaman mutlu hissettiğimi fark etmiştim. Fakat bir yandan da birçok şey kaybetmiştim. Arkadaşlarım ile aram açılmış, ders notlarım düşmüştü. Oysa bu yıl üniversite sınavı vardı. Daha çok çalışıp gayret göstermem gerekirken böyle bir şeye kalkınmış ve zamanımı onunla konuşarak geçirmiştim.
Notları çıkardıktan sonra biraz kitap okumuştum. Ardından uykumun geldiğini hissettim. Sanki biraz mayışmıştım. Yerimden kalkıp yatağıma uzandım. Dün gece geç saatlere kadar Suk ile konuşmuş ve uykusuz kalmıştım.
Belki de hataydı. Ama güzel bir hata.
