Hapis/tomione

Birinci bölüm

Hogwarts savaşı,                     2 mayıs 1998
Her şey bugün başladı, ben Hermione Jean Granger başımı beladan uzakta tutamıyor, insanları korumak adına kendimi tehlikeye atıyordum. Aklıma o parlak (!) fikir gelmeseydi her şey çok daha güzel olacaktı. Harry bir ara Voldemortla yaptığı kaybetmesine ramak kalmıştı. O sırada arkamdan bana Yaxley'in enseme asa doğrulttuğunu gördüm ve ne yapacağımı bilemedim. Muggle kökenli olduğum için  asasız büyü yapacak kadar güçlü değildim ama kendimi öldürtecek  kadar salak da değildim. Ayağına çelme takıp onu yere düşürdüm. O sırada bir anda kendimi " avada kedavra" derken buldum.

 Dikkati dağılan insanlar bir anda bana döndü. Bir ölüm yiyenden daha korkutucu bir şey varsa o da ölüm yiyen ordusudur. Kimisi bana  boynumu kıracak gibi bakıyor, kimisi öfkeden zangır zangır titriyordu...

 Düelloyu kesen Voldemort ve Harry bana doğru baktı. Voldemort bana bir yılan gibi tısladı " Sen yürek yemişsin bulanık, düelloyu kesmeye cüret ettiğin yetmiyormuş gibi benim adamlarıma benim yanımda ölümcül lanet atıyosun. Attığın son laneti iyi hatırla" . Yutkundum korkudan altıma işeyecektim ve ellerim titriyordu şu an ölecek olsam bile başım dik ölmem ve yaşamak için mücadele etmem gerekiyordu hiç sanmıyorum burunsuz piç diye mırıldandım. Bunu duyan ölüm yiyenlerin  bile gözlerinden bir kaç saniyeliğine de olsa alay kırıntısı geçmişti hiçbiri ona saygı duymuyor, ondan korkuyordu . Bunu bilmek beni yüreklendirdi bir anda kendimi voldemorta asa çekerken buldum . Bana " son duanı etsen iyi olur bulanık dua et düellom yarıda kaldığı için öfkeliyim yoksa seni yavaş ve acı dolu bir ölüm bekliyordu dedi" . Kendime onun sadece bir büyücü olduğunu ve artık ölümsüz olmadığını tekrarladım ve " kimin son duası gerçekten merak ediyorum " dedim. Dudağımı dişledim bunu demeyi planlamıyordum ups... Gene hayatta kalma dürtüm ön plana çıktı bunu yapacağım için kendimden nefret ettim ve
Accipe hoc
Act est fabula
A divinis
Ad gloriam
Diye asamı salladım... O sırada nasıl yaptım bilmiyorum ama voldemortun da kendimin de boğazını kestim. Galiba evlatlıktım ve voldemortun sonunu getiren kişi ben oldum. Kimse ölmeden önce ailesinin farklı olduğunu öğrenmek istemez. 

Göğsüm sıkıştı ve gözlerim kapandı. Sanki evren ayaklarımın altından kayıyordu. Gözümün önünden teker teker tüm anılarım geçti bebekliğim, çocukluğumun, büyü yaptığım ilk an... o an da kendimi çok farklı hissetmiştim sihir tüm damarlarımdan akmıştı ve tırnağımdan parmak ucuma her yerime sihrin yayıldığını hissetmiştim. Sihir sanki beni bir kılıf gibi kuşatmıştı, Hogwartsa kabul aldığım ilk gün, Harry ve Ronla tanıştığım ilk gün neville'in kurbağasına dostlarım borçluydum onlar benim tek ailemdi, Dracoya yumruk çaktığım gün... o gün içinden bir şeyler kopmuştu ona aşık olduğumu süt beyazı tenime yumruğumu geçirdiğim zaman anlamıştım üstüne de beni Ginny ve Parvati  Dracoya yumruk attım diye zırıl zırıl ağlarken teselli etmişti, Siriusla tanışmam, Siriusun ölmesi... sona geldiğim zaman beyaz bir ışık huzmesi gördüm. Sanki tüm ruhum bedenimden çekiliyordu Tanrım... beni yaptığım tüm kötülükler için affet ben sadece iyi bir insan olmaya çalışmıştım.
________________________________
Merhaba arkadaşlar öncelikle bu benim ilk kurgum olacak dolayısıyla çok heyecanlıyım wattpadde tomione hikayelerinin az olması beni çok üzüyordu ve ben buraya fanfic okumak için giriyordum. Hikayem hakkında fikirleriniz ve eleştirileriniz benim için çok değerli şimdiden esenle kalın ❤️