TAKOT : lk [√]

▪︎ 55 | Minho ▪︎

Claire Hwang
12 unread messages.
1 missed call.

I'm so sorry, Claire, papunta nako. Hintayin mo ako, please. Hindi kita iiwang mag isa.

As I was on my way, sa pag mamadali ko, binilisan ko na ang pag ddrive ko. Walang masyadong tao sa daan kasi nga araw ng mga patay, at gabi na. So it's safe to speed up. Not until may babaeng lutang na tumawid kahit green light pa puta makakapatay pako ng di oras eh.

"Yah, miss okay ka lang?!- Claire?!"

"Hngg..."

"Hoy, Claire! Anak ng- halika nga, sumama ka sakin."

Isinakay ko si Claire sa sasakyan. Tangina rin neto eh. Alam nyang mababa alcohol tolerance nya, iinom.

"Hoy, anong ginagawa mo sa daan at nakainom ka pa?"

"Hahahahahaha" tangina rin neto pag lasing eh. Nawawala sa katinuan.

"Nakakatawa yon? Buti nga nakita kita eh."

"Ha?"

"Umayos ka nga-"

"Hatdog. Hahahahahaha"

"Pwede ba, Claire. Umayos ka muna."

"Hahaha... haha... ha... bakit ngayon ka lang? Hahaha... kanina pa kita hinihintay... hahahaha"

"Claire... I'm sorry..."

"Natakot ka nanaman? Hahaha. Style mo, bulok."

"Claire, hindi... may ano kasi... emergency, Claire."

"Edi sana sinabihan moko diba? Hindi yung parang tanga ako doon. Hintay ng hintay, wala naman palang dadating. Diba, Minho? DIBA?!"

"Claire...-" hindi na natuloy yung sasabihin ko nang bigla syang bumaba ng sasakyan. Hay, nakooooo Minho. Katanga naman talaga.

"Claire, please, listen to me."

"Wag moko kausapin."

"Claire naman."

"Wag moko kausapin, wag moko susundan. Umuwi kana." at patuloy parin syang nag lakad.

"Saan ka ba pupunta???"

"None of your business."

"Sa ayaw at sa gusto mo, susundan kita."

"Tumigil ka."

"Hindi."

"Isa."

"Dalawa."

"Bahala ka dyan."

"Saan na ba tayo papunta?"

"Ewan ko sayo."

"Claire..."

"I said, stop following me!" naiiyak na to. Di talaga ako titigil bahala sya dyan.

"I'm really sorry."

She literally ignored me but I kept on following her. Ayan nanaman sya, tatawid nanaman. Wala talagang pake kung green or red light eh noh. Ow shit-

"CLAIRE!" sabay hila ako sakanya.

"Please naman, tumingin ka muna! Masasagasaan ka sa ginagawa mo eh!"

"As if you care, Minho! Mas okay nalang na mamatay nako, diba?! Wala ka namang pake!"

"Kung wala akong pake, edi sana hindi ko sinubukang humabol sa restaurant! Kung wala akong pake, edi sana, hindi kita sinundan! AT KUNG WALA AKONG PAKE, EDI SANA TINULAK NALANG KITA PARA MAMATAY KANA, DIBA?! MAG ISIP KA NAMAN, CLAIRE! MAHAL NA MAHAL KITA! HINDI KO KAYANG MAWALA KA!"

She started to breakdown, and I felt tears rushing down my cheeks as well. I tried to hide the feeling of guilt as I can only feel my heart beating so fast. I held her hands and pulled her closer to me. I hugged her with full of secure to make her feel safe. She started to cry more, and I felt her tears on my chest as I felt my shirt wet.

"If I have to wait even for 10 years, Claire, I will. Even if it is eternity, I'll wait. I will always wait for you."

I wrapped my hands to her on our way back home. I ensured her that she'll be okay. Ayaw nya daw umuwi dahil ayaw nyang makita sya ni Hyunjin sa kalagayan nya. Kaya nag paalam muna ako kila Chan hyung na sa bahay muna ako uuwi at hindi sa dorm. I brought Claire with me and stayed for the night.

—

bukas na ulet hehe naiiyak ako sa mga pinagsusulat ko boang :( stay seyp! ❤